ΑΡΧΕΙΟ ΑΝΑΡΤΗΣΕΩΝ ΤΟΥ MACEDOINE BLOG

alpha.georg@googlemail.com

alpha.georg@googlemail.com
HOLA DOLOR ( ES ) ..:-P

Αρχειοθήκη ιστολογίου

Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010

Η ώρα για το μεγάλο αγώνα

ΓΡΑΜΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΥΑΣΙΝΓΚΤΟΝ

Toυ Μιχαλη Ιγνατίου
Φωτογραφία
Φωτογραφία
Ηπρόσκληση του προέδρου Μπαράκ Ομπάμα προς τον πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου για να επισκεφθεί την Ουάσιγκτον αποτελεί μία σημαντική εξέλιξη για την Ελλάδα. Θα πραγματοποιηθεί σε μία πολύ κακή στιγμή για τη χώρα, η οποία κατηγορείται και λοιδωρείται ανά το παγκόσμιο για τα λάθη των προηγούμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Λάθη τραγικά και εγκληματικά που υποθήκευσαν την Ελλάδα στους παγκόσμιους κερδοσκόπους, με αποτέλεσμα όπως είπε ο πρωθυπουργός να απολεσθεί ένας μέρος της κυριαρχίας της.
Η κίνηση του Λευκού Οίκου ήρθε την στιγμή της δημιουργίας μίας απέραντης μοναξιάς για την Ελλάδα που προήλθε μετά την εγκατάλειψή της από τους φυσικούς συμμάχους της στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οι Ηνωμένες Πολιτείες κινούνται για να καλύψουν το κενό και είναι ελπίδα πολλών σοβαρών ανθρώπων πως θα προσφέρει πραγματική υποστήριξη στην Ελλάδα που δοκιμάζεται. «Δεν θα είναι μία αναιμική στήριξη», πρόβλεψε ένας δυτικός διπλωμάτης. Μακάρι να δικαιωθεί η πρόβλεψή του.
Βέβαια, η Αμερική δεν αγάπησε ξαφνικά την Ελλάδα. Τις τελευταίες ολίγες ημέρες είχαν πληθύνει οι πληροφορίες ότι η αμερικανική οικονομία σημειώνει επιβράδυνση στην ανάπτυξή της και μερικοί αναλυτές διέγνωσαν ότι αυτό οφείλεται στα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας. Είναι υπερβολικός ο ισχυρισμός εάν σκεφθεί κανείς ότι το χρέος της Ελλάδας για τις ΗΠΑ είναι ένα ασήμαντο ποσό.
Οι λόγοι της ξαφνικής αλλαγής στην στάση του Λευκού Οίκου πρέπει να έχουν περισσότερη σχέση με την πολιτική παρά με την οικονομία, αν και προέκυψαν λόγω της δεινής θέσης της Ελλάδας. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι μερικές αμερικανικές τράπεζες είναι εκτεθειμένες από το χρέος 3-4 ευρωπαϊκών χωρών, όχι τόσο της Ελλάδας όσο της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Αρα, ο κ. Ομπάμα δεν θα ήθελε να ξαναβρεθεί στη δυσάρεστη θέση να διασώσει τους οικονομικούς κολοσσούς.
Στην Ουάσιγκτον, λοιπόν, πιστεύουν ότι το Σκοπιανό και το Κυπριακό είναι «εύκολα θέματα». Υποστηρίζουν ότι ο μοναδικός λόγος της μη επίλυσής τους είναι ότι απουσιάζει η απαιτούμενη πολιτική βούληση. Η διάγνωσή τους είναι λανθασμένη και αν επιμείνουν στην αφελέστατη πολιτική τους κάποιος εκ των «ασθενών» θα πεθάνει! Τα θέματα αυτά δεν είναι τόσο απλά όσο νομίζουν οι Αμερικανοί διπλωμάτες.
Στο Κυπριακό προσπαθούν να ταπεινώσουν τους Ελληνοκύπριους. Δυστυχώς γι’ αυτούς, δεν θα το πετύχουν ποτέ. Οι Ελληνοκύπριοι αποφάσισαν να μην αυτοκτονήσουν. Στο Σκοπιανό, η κατάσταση είναι χειρότερη. Εάν χαριστεί το όνομα της Μακεδονίας στον εθνικιστή Γκρουέφσκι, την επόμενη στιγμή στη χώρα του θα δημιουργηθούν οι συνθήκες για πολεμικές συγκρούσεις. Όχι με συμμετοχή της Ελλάδας που απέδειξε πως την ενδιαφέρει μόνο η ειρήνη. Η αλβανική μειονότητα ετοιμάζεται για την τελική σύγκρουση και η ευκαιρία θα παρουσιαστεί εάν δεν δοθεί σημασία στις αντιρρήσεις της αναφορικά με την ονομασία.
Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας επισκέπτεται την Ουάσιγκτον και σε μία στιγμή που οι γραφειοκράτες του Στέιτ Ντιπάρτμεντ έχουν ξεσκονίσει τα παλαιά σχέδια τους για «ειρηνική συνύπαρξη» στο Αιγαίο. Σαν έτοιμοι από καιρό για τη μεγάλη ευκαιρία, έχουν ανανεώσει τις ιδέες τους για εξάλειψη των ελληνοτουρκικών διαφορών. Η επίσκεψη μπορεί να ανακουφίσει τον πρωθυπουργό που θα βρεθεί σε γνώριμο περιβάλλον και να του προσφέρει και μία αισιοδοξία που χάθηκε με ευθύνη των Ευρωπαίων εταίρων. Την ίδια στιγμή μπορεί να συνειδητοποιήσει ότι η κατάρρευση της οικονομίας τον έχει καταστήσει αδύναμο διπλωματικά. Αυτό δεν πρέπει να τον απογοητεύσει. Είναι η ώρα να δώσει τον αγώνα για την Ελλάδα και να κλείσει πολλά στόματα στα οποία έδωσε στο παρελθόν το δικαίωμα να τον κατηγορούν...
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Για πόσο καιρό ακόμα θα σιωπά ο Αλεξάντερ Ντάουνερ για το σκάνδαλο της δήθεν «κλοπής» των εγγράφων του; Πρόκειται για ένα σοβαρότατο ζήτημα που έπρεπε να απασχολήσει σοβαρά τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο κ. Ντάουνερ διέρρευσε ο ίδιος τα έγγραφά του για να χαλιναγωγήσει τους ηγέτες των κομμάτων και στη συνέχεια κατηγόρησε τον Πρόεδρο Χριστόφια για τη διαρροή που ο ίδιος ο κουτοπόνηρος Αυστραλός σχεδίασε και υλοποίησε... Το πρόβλημα είναι ότι τον πίστεψε ο κ. Νίκος Αναστασιάδης, ο οποίος διέδωσε μύρια ψέματα εναντίον ενός επιχειρηματία και του υποφαινόμενου.

Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010

Greece not alone in exploiting EU accounting flaws

...στο Reuters πρώτο θέμα είναι τα “κόλπα” με τα swaps και μάλιστα φάνηκε ξεκάθαρα ότι η Ελλάδα δέν ήταν η μόνη που έκανε λογιστικά “κόλπα“…

Συγκεκριμένα με τίτλο :
Greece not alone in exploiting EU accounting flaws το Reuters τονίζει και ορισμένες κραυγαλαίες περιπτώσεις :
SHIFTING LIABILITIES

It is not just derivatives. European sovereigns’ game of shifting liabilities off their balance sheets once provided fruitful ground for the now tarnished securitization sector.

Italy kicked of the craze 10 years ago by selling a 4.5 billion euro securitization backed by unpaid social security payments at the Istituto Nazionale Previdenza Sociale (INPS).

The early years of the single currency was marked by a series of similar asset-backed securitizations for Italy and other states such as Portugal, Greece and Belgium.

Then in May 2005 Germany joined in, selling 8 billion euros of civil service pension rights backed by payments from former state-owned companies Deutsche Telekom (DTEGn.DE), Deutsche Post (DPWGn.DE) and Deutsche Postbank (DPBGn.DE).

Eurostat did not allow the German securitization count as part of state borrowings, a stance which has seen the flow of deals grind to a halt.

Similarly, in 2008 it stopped the use of derivatives for fiscal window dressing but revelations over public sector finances are likely to continue this year.

Italian authorities are pressing for legal action against several banks for deals involving local authorities who sold bonds worth billions of euros during the past decade.

Italian municipals were heavy users of the debt markets during much of the past decade as a squeeze on public sector financing at the state level led them to look for alternatives

The rules on Italian local authorities’ borrowings encouraged them to use derivatives to smooth out the redemptions of debt. It is these derivatives, which are the center of the legal disputes.

Είναι προφανές ότι όσοι “σκούζουν” για τα κόλπα της Ελλάδας το κάνουν είτε γιατί δεν μπόρεσαν να “εκμεταλλευτούν” την περίπτωση είτε γιατί την εκμεταλλεύτηκαν και προσπαθούν με τις φωνές να καλύψουν τα δικά τους “Κόλπα“…
Σε κάθε περίπτωση όμως είναι καιρός η Ελλάδα να σηκώσει το κεφάλι και να σταματήσει να τρώει “Σφαλιάρες” αδιαμαρτύρητα…
Αντίλογος

Μήπως ήρθε η ώρα να μιλήσει και η Ελλάδα;;;

Δημοσιεύθηκε από olympiada στο Φεβρουαρίου 24, 2010

Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2010

«Φιλί ζωής» για την Αθήνα οι αρχαίοι ποταμοί της

Κυριακή, 16 Αυγούστου 2009


Ομάδα Επιστημόνων με επικεφαλής τον πολεοδόμο-αρχιτέκτονα Βασίλη Ζώτο, πρόεδρο του Συνδέσμου Αποφοίτων Βρετανικών Πανεπιστημίων υποστηρίζει πως εάν αξιοποιούσαμε τις «μπαζωμένες» υπόγειες υδάτινες αρτηρίες, θα δίναμε στην Αθήνα ένα φιλί ζωής.
.
Ο Ηριδανός θα ποτίζει και πάλι την Αθήνα

Αν και περί τα 550χλμ ρεμάτων και χειμάρρων στο Λεκανοπέδιο έχουν καλυφθεί από την αστική παρέμβαση-ανάπτυξη οι γνωρίζοντες υποστηρίζουν πως η κατάσταση είναι αναστρέψιμη. Ο κ. Βασίλης Ζώτος, με την ομάδα προτείνουν λύσεις που θα ανακουφήσουν την Αθήνα. Η πρώτη μελέτη που κατέθεσε αφορά στην ανάπλαση του Κηφισού.

Η μελέτη είχε ολοκληρωθεί σε πρώτη φάση το 2007, σε μια προσπάθεια να γίνει ουσιαστικός διάλογος για το κατά πόσον είναι εφικτή η αποκατάσταση των μπαζωμένων ρεμάτων και ποταμών του Λεκανοπεδίου. Προβλέπονταν η αποκατάσταση και ανάδειξη των παραμελημένων παραποτάμιων περιοχών, ανάλογα με τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους, η σύνδεση του ποταμού με το κατοικημένο περιβάλλον και ο -στο μέτρο του εφικτού- «επανασχεδιασμός» του Κηφισού σε ένα ποτάμι που δεν χωρίζει, αλλά ενώνει.

Ο κ.Βασίλης Ζώτος παραχώρησε συνέντευξη στην συντάκτρια της εφημερίδας «Καθημερινή» Λινα Γιανναρου:

-Δύο χρόνια πέρασαν από τότε, χρόνος ικανός για δράση αλλά... Αλήθεια, τι έχει προχωρήσει από όλα αυτά;
«Φοβάμαι πως τίποτα... Αλλά μη ρωτάτε εμένα, ρωτήστε τους αρμοδίους. Η μελέτη έχει προκαλέσει διεθνές ενδιαφέρον, μας έχουν προσεγγίσει δεκάδες επιστήμονες από το εξωτερικό, έχουν ενδιαφερθεί φορείς, οργανισμοί, οργανώσεις και πανεπιστήμια απ' όλο τον κόσμο. Μου έγραψε ακόμα και ο υπεύθυνος ενός αντίστοιχου έργου που έγινε πριν από χρόνια στη Σεούλ (σ.σ.: πρόκειται για την ανάπλαση του ποταμού Τσεονγκιτσούν που είχε καλυφθεί με τη βιομηχανοποίηση της περιοχής στις αρχές του 1970 και σήμερα αποτελεί «οπτικό θαύμα», όπως μας διαβεβαιώνει ο κ. Ζώτος). Ο μόνος που δεν έχει δείξει το παραμικρό ενδιαφέρον είναι το ΥΠΕΧΩΔΕ! Ρωτήστε, λοιπόν, αυτούς το γιατί».

«Τώρα προχωράμε στην εκπόνηση μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων για τη μεταμόρφωση του Κηφισού σ' ένα επίμηκες μητροπολιτικό πάρκο για όλη την Αττική. Αν γίνουν οι παρεμβάσεις που προτείνουμε, θα δημιουργηθεί ένας βιοκλιματικός διάδρομος που θα διασχίζει την Αθήνα, ο οποίος μπορεί να μειώνει τη θερμοκρασία στις γύρω περιοχές το καλοκαίρι, κατά 2 βαθμούς Κελσίου! Αλλοι επιστήμονες, όπως ο κ. Γιαν. Πολύζος από το ΕΜΠ, είναι ακόμα πιο αισιόδοξοι: κάνουν λόγο για μείωση της θερμοκρασίας έως και 5 βαθμούς Κελσίου».

«Η νέα φάση της μελέτης προβλέπει πρόγραμμα φυτεύσεων κατά μήκος του ποταμού, υποδομές διαχείρισης του νερού με ειδικά ψεκαστικά συστήματα, εγκατάσταση φωτοβολταϊκών σε επιλεγμένα σημεία κ.ά. Η κατεύθυνση του ποταμού, που είναι βορειοανατολική, βοηθά πολύ τον συγκεκριμένο σκοπό, λόγω των ανέμων. Ένα τέτοιο έργο θα έδινε πραγματική ανάσα δροσιάς στην Αθήνα».

Κι όμως, ο Ιλισσός είναι...

Η μελέτη της επιστημονικής ομάδας του κ. Ζώτου δεν είναι η μοναδική. Στο πλαίσιο μελέτης για τη δημιουργία μητροπολιτικού πάρκου στο Γουδί, ο καθηγητής Πολεδομίας και Αρχιτεκτονικής, αντιπρύτανης του ΕΜΠ κ. Γιάννης Πολύζος έχει προτείνει την ανάδειξη της κοίτης του Ιλισού, με στόχο την ενίσχυση του υγρού στοιχείου. Ταυτόχρονα μελετά παρεμβάσεις στην υδάτινη διαδρομή από το Γουδί ώς τον Αγιο Ιωάννη τον Θεολόγο κατά μήκος του ρέματος του Ιλισού, σε αυτή κατά μήκος του ρέματος της Πικροδάφνης που διαρρέει τέσσερις δήμους, καθώς και κατά μήκος του «ανοιχτού» τμήματος του Ιλισού, από την Καλλιθέα έως την παραλία.

Η τελευταία εκτίμηση από το ΙΓΜΕ (Ινστιτούτο Γεωλογικών Μεταλλευτικών Ερευνών) έκανε λόγο για 550 χιλιόμετρα μπαζωμένων ρεμάτων και χειμάρρων στο Λεκανοπέδιο, στο πλαίσιο της ελληνικής «πρωτοβουλίας» να καλύπτονται τα ποτάμια υπέρ της ανάπτυξης οδικών αρτηριών. «Ανάλογα έργα βλέπεις μόνο σε υπανάπτυκτες χώρες του κόσμου» τονίζει ο κ. Ζώτος.

Αποτέλεσμα είναι το 80% των νερών της βροχής να καταλήγει σήμερα στη θάλασσα και όχι στο έδαφος και η Αθήνα να χάνει τις ευεργετικές ιδιότητες του υγρού στοιχείου. Όπως λένε οι επιστήμονες, εάν αξιοποιούσαμε τα θαμμένα αυτά ρέματα, εάν τα αναδεικνύαμε, επαναφέροντάς τα στην επιφάνεια, θα είχαμε να κάνουμε με μια διαφορετική Αθήνα. Φανταστείτε γιγάντια κλιματιστικά μηχανήματα τοποθετημένα σε στρατηγικά σημεία της πόλης…

«Δυστυχώς, ο Ελληνας δείχνει να μην αγαπά τον δημόσιο χώρο και γι' αυτό δεν τον ενδιαφέρει εάν θα αξιοποιηθεί. Το βλέπουμε καθημερινά. Βλέπεις τους οδηγούς να ανοίγουν το παράθυρο και να αδειάζουν το τασάκι. Είναι η αντίληψη ότι ο δρόμος δεν είναι δικός μας. Χαρακτηριστικό ήταν ένα περιστατικό που έλαβε χώρα κατά την παρουσίαση της μελέτης για την ανάπλαση του Κηφισού πριν από λίγο καιρό. Αφού τελείωσα, σηκώνεται ένας και μου λέει: Ωραία όλα αυτά, αλλά καφετέριες θα έχει;»καταλήγει ο κ.Ζώτος.

«Φιλί ζωής» για την Αθήνα οι αρχαίοι ποταμοί της

Ποτάμια και λίμνες της Αθήνας


Η οδός Σταδίου είναι ποτάμι! Φαίνεται απίστευτο; Είναι όμως αληθινό. Μάλιστα στο ύψος του Αρσακείου υπήρχε και μία γέφυρα για να μπορούν οι Αθηναίοι να περνάνε από την μία όχθη στην άλλη. Μία φοβερή καταιγίδα παρέσυρε στα 1852 την γέφυρα, με αποτέλεσμα να κοπεί η Αθήνα στα δύο.


Βεβαίως, όλ΄ αυτά συνέβαιναν πριν το ρέμα κλειστεί με μπάζα για να δημιουργηθεί η σημερινή οδός Σταδίου. Αλλά το νερό συνεχίζει να κυλάει υπόγεια και σήμερα. Σε πολλά μεγάλα κτίρια τα νερά του ποταμού της οδού Σταδίου αντλούνται με ειδικά υδραυλικά συστήματα, προκειμένου να μην πλημμυρίσουν τα υπόγειά τους.

Αλλοι δρόμοι, που παλιότερα, ήταν ποτάμια είναι η Φωκίωνος Νέγρη και η Βουκουρεστίου, η οποία ταυτίζεται με το ρέμα του Λυκαβητού. Το υπέδαφος αυτών των κεντρικών δρόμων της Αθήνας είναι και σημερα πλούσιο σε υπόγεια νερά, τα οποία ο δήμος Αθηναίων σκοπεύει να αξιοποιήσει.

Πλούσια υπόγεια νερά έχουν εντοπιστεί ακόμα σε:

* Οδό Ριζάρη, πίσω από το Πολεμικό Μουσείο.
* Λεωφόρο Συγγρού, από του Στύλους του Ολυμπίου Διός μέχρι το ξενοδοχείο "Ιντερκοντινέταλ".
* Οδούς Ηρώδου Αττικού και Νεοφύτου Βάμβα.
* Σόλωνος και Ηρακλείτου.
* Εθνικό Κήπο, όπου ρέει και η περίφημη πηγή "Μπουμπουνίστρα".
* Λεωφόρο Αλεξάνδρας, όπου τα νερά αναβλύζουν μέσα από τα θεμέλια του κτιρίου του Αρείου Πάγου.

Ομως, εκτός από τα ρέματα, τις πηγές και τα υπόγεια νερά, στο κέντρο της Αθήνας ρέει ένα πραγματικό ποτάμι.

Ο Ηριδανός είναι ένα ποτάμι που επιμένει να διαπερνά υπογείως το κέντρο της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Πηγάζει από τον Λυκαβητό, περνάει κάτω από την πλατεία Συντάγματος (και κάτω από το... υπουργείο Οικονομικών) και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια στην οδό Ερμού μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού.

Στην αρχαία Αθήνα, ο Ηριδανός συναντούσε τον περίβολο των τειχών στην περιοχή της σημερινής πλατείας Συντάγματος. Το ότι πηγάζει από τον Λυκαβηττό το γνωρίζουμε από αναφορά του Στράβωνα. Ο Ησίοδος αναφέρεται σ΄ αυτό το αθηναϊκό ποταμάκι στην "Θεογονία" του, γράφοντας ότι ήταν γυιός του Ωκεανού και της Τυθήος.

Ο Ηριδανός καλύφθηκε κατά την ρωμαϊκή εποχή, στο τμήμα του που διαπερνούσε την αρχαία πόλη. Σήμερα έχει μία ορατή κοίτη, μήκους 50 μέτρων, μέσα στον Κεραμεικό, όπου η επιφάνεια του αρχαιολογικού χώρου είναι τρία μέτρα χαμηλότερη από το επίπεδο του εδάφους της σημερινής πόλης. Μετά τον Κεραμεικό το ποτάμι, που διατηρεί κι ένα σπάνιο είδος μικρών ψαριών, χάνεται κάτω από την οδό Πειραιώς και χύνεται στον Κηφισό.

Η Αθήνα στην αρχαιότητα (και σήμερα) περιλάμβανε όλους τους οικισμούς της Αττικής. Γι΄ αυτό και το επίσημο όνομά της ήταν (και είναι) στον πληθυντικό: "αι Αθήναι". Δίπλα σε μία άλλη πηγή των Αθηνών, λοιπόν, διασώζεται η αρχαιότερη πέτρινη γέφυρα της Ευρώπης.

Στην Βραυρώνα, που βρίσκεται ανάμεσα στην Αρτέμιδα (Λούτσα) και στις Πρασιές (Πόρτο - Ράφτη), το νερό μιας πλούσιας πηγής συνεχίζει να αναβλύζει και σήμερα δίπλα στο ιερό της Αρτέμιδας. Το νερό περνάει κάτω από ένα πέτρινο γεφύρι, το οποίο μερικοί υποστηρίζουν ότι είναι το αρχαιότερο. Ομως η πρωτιά αυτή πρέπει να ανήκει σε μυκηναϊκά γεφύρια της Αργολίδας, όπως δείχνουν τα διαθέσιμα στοιχεία.

Ενα άλλο αρχαίο γεφύρι διασώζεται στον Σαρανταπόταμο της Ελευσίνας. Το ποτάμι αυτό (ονομάζεται και "της Γιαννούλας") πηγάζει από τις κορυφές της Πάρνηθας και περνώντας κάτω από την μονή Κλειστών της Φυλής, εκβάλει στον κόλπο της Ελευσίνας. Ο Σαρανταπόταμος έχει πολλές καταβόθρες. Ετσι, το νερό του ξαφνικά χάνεται ψηλά στην Πάρνηθα και εμφανίζεται πάλι στο Θριάσιο Πεδίο. Πολλές φορές η ροή του Σαρανταπόταμου είναι τόσο μεγάλη, ώστε προξενεί καταστροφικές πλημμύρες, σχεδόν κάθε χειμώνα.

Γενικά στο Λεκανοπέδιο Αθηνών υπάρχουν 700 ρέματα! Απ΄αυτά μόνο τα 70 φαίνονται. Ολα τ΄ άλλα έχουν σκεπαστεί και την εποχή που έχουν νερό κυλάνε υπόγεια. Σε έντονες βροχοπτώσεις ξαναγίνονται... ποτάμια και προξενούν καταστροφές, όπως ο Ποδονίφτης στη Νέα Ιωνία.

Υπόγεια κινείται σήμερα και ο ποταμός Ιλισός, που πηγάζει από τον Υμητό. Η κοίτη του περνάει μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου υπήρχε και μία γέφυρα, μέχρι πριν λίγες δεκαετίες. Η γέφυρα αυτή ανακατασκευάστηκε το 1896, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι θεατές των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. (φωτογραφία δεξιά)

Αξίζει να επισημάνουμε το εξής: Παρά την επικάλυψη του Ιλισού, η οποία άρχισε το 1948 και παρά τις σοβαρές επεμβάσεις στις εκβολές του και σ' όλον τον φαληρικό όρμο, το Δέλτα του Ιλισού ξανασχηματίστηκε σ΄ έναν πολύτιμο για την Αθήνα υγροβιότοπο, όπου έχουν εντοπιστεί πάνω από 89 είδη πουλιών, όπως σταχτοτσικνιάδες, σκουφοβουτηχτάρες, κορμοράνοι, μπεκατσινοσκαλίδρες και (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο) καστανόλαιμες χήνες.
Ομως το κατ΄ εξοχήν ποτάμι του Λεκανοπεδίου Αθηνών είναι ο Κηφισός, που οι παλιότεροι Αθηναίοι τον ονομάζουν και σκέτα "Ποτάμι".

Οι πηγές του Κηφισού βρίσκονται στις βορειοδυτικές πλευρές της Πεντέλης κοντά στην Κηφισιά, στην οποία άλλωστε έδωσε και τ΄ όνομά του. Με το ίδιο όνομα (Κηφισός) υπάρχουν τρία ακόμα ποτάμια στην Ελευσίνα, στην Βοιωτία και στην Φωκίδα.

Από το όνομα της πηγής "Κεφαλάρι" του Κηφισού πήρε τ΄ όνομά της και μία περιοχή της Κηφισιάς. Σήμερα τα νερά του Κεφαλαριού έχουν δεσμευτεί και χρησιμοποιούνται για ύδρευση. Σήμερα, επίσης, οι υπερβολές της εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης του δημοτικισμού αφαίρεσε από τον Κηφισσό ένα "σίγμα". Η πανάρχαια γραφή του είναι με δύο "σίγμα" (Κηφισσός) και αποδεικνύει ότι το όνομα αυτού του αθηναϊκού ποταμού είναι ηλικίας τουλάχιστον... 5.000 ετών!

Αλλες πηγές του Κηφισού βρίσκονται στο Τατόϊ και στην Βαρυμπόμπη. Το ρέμα της Βαρυμπόμπης, μάλιστα, έχει κι έναν εντυπωσιακό καταρράκτη (φωτογραφία δεξιά). Το ρέμα αυτό ενώνεται με το πανέμορφο ρέμα της Χελιδονούς και μετά τον Χαμόμυλο και τον Κόκκινο Μύλο τα νερά του πέφτουν στην κυρίως κοίτη του Κηφισού. Τα ονόματα αυτά δείχνουν και τα σημεία που παλιότερα λειτουργούσαν νερόμυλοι.

Οι πηγές από την Πεντέλη σχηματίζουν ένα άλλο ποτάμι, που στο Χαλάνδρι ονομάζεται "Ρεματιά" και στη Νέα Ιωνία "Ποδονίφτης". Ενώνεται με την κυρίως κοίτη του Κηφισού στο τέρμα Πατησίων στην περιοχή της Νέας Χαλκηδόνας. Ο Ποδονίφτης είχε προκαλέσει τις τρομερές πλημμύρες του 1995.

Ο Κηφισός έχει όλες τις εποχές νερό. Δυστυχώς οι βιομηχανικές εγκαταστάσεις που λειτουργούν κατά μήκος της κοίτης του έχουν μετατρέψει την λεκάνη απορροής του σε... χαβούζα.

Αλλά η Αθήνα και γενικά η Αττική έχει και... λίμνες!

Η πιο γνωστή λίμνη του Μαραθώνα είναι τεχνητή. Δημιουργήθηκε για να συγκεντρώνει τα νερά της ανατολικής Πάρνηθας. Το φράγμα κατασκευάσθηκε μεταξύ 1924 -1929 από από την αμερικάνικη εταιρεία "Ούλεν". Η τεχνητή λίμνη εγκαινιάστηκε το 1929 από τον τότε πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο. (φωτογραφία δεξιά από το τουριστικό περίπτερο)

Η πραγματική λίμνη του Μαραθώνα βρίσκεται στον Σχοινιά. Τα νερά της αποτελούσαν φυσικό φραγμό για τους Πέρσες στην ιστορική μάχη του Μαραθώνα το 490 π.Χ. Παλαιότερα την λίμνη στον Σχοινιά τροφοδοτούσαν με νερά τα ρέματα που χύνονταν στην τεχνητή λίμνη Μαραθώνα και οι πηγές που βρίσκονται στο Κάτω Σούλι και οι οποίες σήμερα έχουν δεσμευτεί.

Στην δεκαετία του '60 έγιναν έργα αποξήρανσης για την οργάνωση της διεθνούς συγκέντρωσης προσκόπων ("Τζάμπορι"). Στον χώρο του "τζάμπορι" λειτουργεί σήμερα αεροδρόμιο ενώ άλλα τμήματα της λίμνης και του εκτεταμένου βάλτου της έγιναν εξοχικές κατοικίες από τον οικοδομικό συνεταιρισμό δικαστών και δικαστικών υπαλλήλων.

Ο υγρότοπος του Σχοινιά, με το περίφημο δάσος κουκουναριάς, έχει μεγάλη οικολογική σημασία και πρέπει να προστατεύεται. Στην εποχή της μετανάστευσης των πουλιών φιλοξενεί πολλά σπάνια περαστικά πουλιά, όπως πάπιες, χήνες και κύκνους. Πρόσφατα ασκήθηκε δίωξη εναντίον του συνεταιρισμού, επειδή επέκτεινε τις οικοδομές του στον υγρότοπο του Σχοινιά.

Μία άλλη λίμνη της Αττικής βρίσκεται κοντά στο Αλεποχώρι, στον παραλιακό δρόμο που πηγαίνει προς Σχίνο, Περαχώρα και Λουτράκι. Είναι η "Χορταρόλιμνη", η οποία για την ακρίβεια είναι λιμνοθάλασσα.

Αλλά ας επανέλθουμε στην περιφέρεια πρωτευούσης. Η πιο γνωστή λίμνη της είναι "του Κουμουνδούρου" και βρίσκεται στον Σκαραμαγκά.

Υπάρχουν όμως και δύο άγνωστες λίμνες. Μετά το Τατόϊ και στο οροπέδιο του Κατσιμιδίου ,υπάρχει το δάσος της Αγίας Τριάδας. Εκεί βρίσκονται δύο ανώνυμες λίμνες.

Η πρώτη βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της κορυφής "Μπελέτσι" και σχηματίζεται από τα νερά της πηγής "Ζιπούνι". (φωτογραφία δεξιά)

Η δεύτερη φαίνεται πως σχηματίστηκε από τα αναχώματα ενός δρόμου της "Ιπποκρατείου Πολιτείας", που έκλεισε την κοίτη κάποιου ρέματος. Η λίμνη αυτή, που βρίσκεται πολύ κοντά στο παλιό εκκλησάκι της Αγίας Τριάδας και στα νοτιοδυτικά της κορυφής "Μπελέτσι", έχει βάθος 5-6 μέτρα και επιφάνεια πάνω από 5.000 τετραγωνικά μέτρα.

Ποτάμια, υπόγεια ρέματα, λίμνες. Η Αθήνα έχει πολλές εκπλήξεις...

Ποτάμια και λίμνες της Αθήνας

ΠΟΤΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Beitrag #1
Theo hat geschriebenvor 12 Stunden
***** Τα ποτάμια της αρχαίας Αθήνας ******

Τρεις ήταν οι βασικοί ποταμοί που διέρρεαν την πεδιάδα της Αττικής κατά την αρχαιότητα, οι δύο εκ των οποίων απλώνονταν πέραν των ορίων της πόλεως. Το δυτικό και μεγαλύτερο τμήμα της πεδιάδας έβρεχε ο Κηφισός, που είχε τις πηγές του στους πρόποδες της Πάρνηθος στα βόρεια και συνέχιζε την πορεία του για 27 χλμ., έως ότου εκχυνόταν στον Φαληρικό Kόλπο. Το ανατολικό τμήμα διέσχιζε ο Ιλισσός, ο οποίος εκκινούσε από τις υπώρειες του Υμηττού κατευθυνόμενος προς δυσμάς, παρέρρεε τον Αρδηττό και, μέσω της κοιλάδος που σχηματιζόταν ανάμεσα στους λόφους των Μουσών (Φιλοπάππου) και της Σικελίας (δεξιά της σύγχρονης λεωφόρου Συγγρού), δεχόταν στην κοίτη του τα νερά του Ηριδανού και εν συνεχεία συναντούσε τον Κηφισό στα νοτιοανατολικά. Μικρότερος των δύο προηγούμενων ήταν ο Ηριδανός, που ανέτελλε στις νότιες πλαγιές του Λυκαβηττού, έναντι των Διοχάρους πυλών, όπου βρισκόταν και η Πάνοπος κρήνη· κυλώντας βορείως της Ακροπόλεως, περνούσε μέσα από την Αγορά και, συνεχίζοντας τη ροή του βορειοδυτικά, κατά μήκος του βορείου κρασπέδου της Πνυκός, εξερχόταν του τείχους σε σημείο κοντά στην Ιερά Πύλη και, αφού χανόταν υπογείως για μερικές εκατοντάδες μέτρα, στρεφόταν προς νότον, όπου εξέβαλλε στον Ιλισσό. Ήδη από τα χρόνια της επέκτασης της πόλης από τον Θεμιστοκλή περιελήφθη εντός των τειχών της, ενώ στους ρωμαϊκούς χρόνους φαίνεται ότι καταχώσθηκε (καλύφθηκε) και κατασκευάσθηκε μεγάλος υπόνομος εντός της κοίτης του. Εκτός των προαναφερθέντων, υπήρχαν δύο ακόμη, μικρότεροι ποταμοί, ο Σκίρος και ο Κυκλοβόρος, προς δυσμάς της πόλεως μεταξύ του Διπύλου και του Κηφισού και (μάλλον) προς βορράν της πόλεως αντιστοίχως.
Beitrag #2
Theo hat geschriebenvor 12 Stunden
******** ΙΛΙΣΣΟΣ ********

O αντιπρύτανης του ΕΜΠ και καθηγητής Πολεοδομίας και Αρχιτεκτονικής κ. Γιάννης Πολύζος μαζί με την επιστημονική του ομάδα έχουν προτείνει, στο πλαίσιο της μελέτης για το Μητροπολιτικό Πάρκο, μια μεγάλη ανάπλαση. «Οδηγός για τους μελετητές είναι το φυσικό στοιχείο, με πρώτη την κοίτη του Ιλισού. Προβλέπεται ανάδειξή της, καθαρισμός και δημιουργία σε επιλεγμένες θέσεις μικρών ταμιευτήρων ώστε να συγκρατούν νερό και να ενισχύουν την παρουσία του υγρού στοιχείου. Θα διαμορφωθούν παραποτάμιες διαδρομές, ενώ θα προστατευθεί ο άναρχος χαρακτήρας της παραρεμάτιας φυσικής βλάστησης. Συνολικά, στόχος είναι να ενισχυθεί αποφασιστικά το πράσινο που υπάρχει», λέει ο καθηγητής.

Να σώσουμε...
«Ακόμα και τώρα θα μπορούσαμε να κάνουμε κάτι και να δράσουμε για να σώσουμε ό,τι έχει απομείνει από τα ρέματα και τα ποτάμια της Αθήνας», λέει ο κ. Πολύζος. «Τα ποτάμια αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι του αττικού τοπίου. Έστω, ίχνη αυτού του τοπίου, πρέπει να τα προφυλάξουμε».

Ο ίδιος προτείνει τρεις παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν σε σημεία όπου ρέματα, παραπόταμοι ή τμήματα των κεντρικών ποταμών είναι «ανοιχτά»: «Υπάρχουν τρεις περιοχές όπου μπορούν να γίνουν ήπιες παρεμβάσεις».

Οι διαδρομές που προτείνει ο κ. Πολύζος, και τις οποίες έχουν επεξεργαστεί ερευνητές του Πολυτεχνείου, είναι αυτή που αρχίζει από Γουδή και καταλήγει στον Άγιο Ιωάννη τον Θεολόγο, στον Υμηττό (κατά μήκος ρέματος του Ιλισού), η διαδρομή κατά μήκος του ρέματος της Πικροδάφνης- «θα ένωνε τέσσερις δήμους»- και αυτή κατά μήκος του ξεσκέπαστου τμήματος του Ιλισού (από την Καλλιθέα έως την παραλία).

Ανάσες.
«Τα ποτάμια αποτελούν ανάσες για το περιβάλλον μιας πόλης. Η εκβολή του Ιλισού είναι ακόμα και σήμερα ανοιχτή. Αποτελεί έναν από τους ελάχιστους υγροβιότοπους στη δυτική ακτή της Αττικής και συγκεντρώνει πλήθη πουλιών την άνοιξη και τον χειμώνα», αναφέρει το μέλος της Ορνιθολογικής Εταιρείας κ. Γ. Παπακωνσταντίνου.

«Είναι πολύ αργά για να διαπιστώσουμε εάν τελικά έπρεπε ή όχι να αφήσουμε ένα ποτάμι στο Λεκανοπέδιο», λέει ο αρχιτέκτονας κ. Γιώργος Τζιρτζιλάκης. «Την ευκαιρία μας τη χάσαμε πολλά χρόνια πριν. Στρατηγική επιλογή της Πολιτείας υπήρξε διαχρονικά το μπάζωμα ακόμα και των ρεμάτων», συμπληρώνει.

Έχουν μπαζωθεί 550 χιλιόμετρα!
«Αντιμετωπίζαμε πάντα τα ποτάμια σαν εμπόδια, σαν εχθρούς, μέσα στο αττικό περιβάλλον. Όχι μόνο δεν προστατεύθηκαν, αλλά καταστρέφονται μέχρι και τις ημέρες μας», λέει ο κ. Πολύζος. «Το παράδειγμα του Κηφισού είναι το πλέον ενδεικτικό. Έχουν περάσει μόλις πέντε χρόνια από τότε που ο Κηφισός έγινε αυτοκινητόδρομος. Ένας δυνάμει σημαντικός χώρος πρασίνου και αναψυχής στο εσωτερικό μίας περιοχής καταστράφηκε. Κυριάρχησε για άλλη μια φορά η χρήση του αυτοκινήτου εις βάρος των ήπιων χρήσεων του περιπάτου, της αναψυχής, του πολιτισμού. Οι περιοχές του Νέου Φαλήρου και του Μοσχάτου αποκόπηκαν εντελώς μεταξύ τους». Οι γεωλόγοι ωστόσο επιμένουν ότι τα ποτάμια της Αθήνας δεν έχουν χαθεί. Κάτω από τη Σταδίου το νερό συνεχίζει να κυλάει υπόγεια. Σε πολλά μεγάλα κτίρια, κατά μήκος του δρόμου, αντλούνται ακόμα και σήμερα, με ειδικά υδραυλικά συστήματα τα νερά, προκειμένου να μην πλημμυρίσουν τα υπόγειά τους«συμβαίνει σπάνια, ωστόσο συμβαίνει», λένε οι γεωλόγοι.

Γεωτρήσεις του Ινστιτούτου Γεωλογικών Ερευνών πάντως έχουν αποδείξει ότι σχεδόν όλοι οι δρόμοι της Αθήνας κρύβουν ένα μπαζωμένο ρέμα ή ένα υπόγειο ποτάμι: ο Ιλισός, ο Ηριδανός, ο Κυκλόβορος, το Λυκόρεμα, ο Βουρλοπόταμος, ο Βοϊδοπνίχτης, ο Αλασσώνας είναι μερικά από αυτά. Σύμφωνα με το ΙΓΜΕ σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο έχουν μπαζωθεί ρέματα και χείμαρροι συνολικού μήκους 550 χιλιομέτρων. Πριν από μερικά χρόνια το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος και μόνο το 20% κατέληγε στη θάλασσα. Σήμερα, όμως, τα ποσοστά έχουν αντιστραφεί.Το 80% των νερών της βροχής το απορροφούσε το έδαφος πριν από μερικά χρόνια
Η διαδρομή του Ιλισού.
Ο Ιλισός ήταν το μεγαλύτερο ποτάμι που διέσχιζε την Αθήνα. Πηγάζει από τον Υμηττό. Ακόμα και το καλοκαίρι έχει νερό, που σήμερα όμως κυλάει σχεδόν σε όλη τη διαδρομή υπόγεια. Από το 1948 άρχισαν οι εργασίες κάλυψής του. Περνούσε από τη Βασιλίσσης Σοφίας, μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο, συνέχιζε κάτω από την Καλλιρρόης και μόνο στην οδό Παν. Τσαλδάρη στην Καλλιθέα υπάρχει ένα σημείο του ανοικτό προτού καταλήξει στη θάλασσα.

Ένας όμορφος πεζόδρομος στις όχθες της Καλλιρρόης.
Ένα υποθετικό σενάριο που θα «μετέτρεπε» τη σημερινή λεωφόρο Καλλιρρόης, από τη διασταύρωσή της με τη Βουλιαγμένης έως και το σημείο που συναντάει τη Συγγρού, σε ποτάμι θα επέφερε καταλυτικές αλλαγές σε αυτή τη γειτονιά. Όπως λέει ο περιβαλλοντολόγος κ. Φίλιππος Κυρκίτσος, «το ποτάμι θα εξασφάλιζε αισθητικά, οικολογικά και λειτουργικά πλεονεκτήματα. Θα μείωνε την ηχορρύπανση, τη σκόνη και το νέφος.
Χωροταξικά η πολύβουη λεωφόρος θα ήταν ένα όμορφος πεζόδρομος και στις... όχθες ενός ποταμού, ενώ θα αποτελούσε και ομαλή συνέχεια του ιστορικού κέντρου».

Βόλτα σε τρία ποτάμια.
Υπάρχουν τρία σημαντικά ποτάμια λίγο έξω από το κέντρο της Αθήνας, τα οποία είναι επισκέψιμα, σύμφωνα με τον κ. Πολύζο. Το ρέμα Βαλανάρη ή Λυκόρεμα ή Βαθύρεμα ή μεγάλο ρέμα Ραφήνας, το ρέμα Χαλανδρίου και το ρέμα Χελιδονούς. Το πρώτο έχει τις πηγές του στην Πεντέλη στη θέση του Αγίου Νικολάου Καλλισίων. Στο ύψος της διασταύρωσης της Λεωφόρου Αχαιών και οδού Δράκοντος και κάτω από την οδό Αντισθένους το Λυκόρεμα έχει μια πορεία ανάμεσα σε εκτάσεις γεμάτες με θυμάρια, μυρτιές, πλατάνια και πεύκα.

«Απόλυτα συνυφασμένο με την ιστορία του Χαλανδρίου το ομώνυμο ρέμα είναι μεγάλο σε μήκος και βαθύ και διαρρέει ολόκληρο το Χαλάνδρι αφού έχει διασχίσει την Πεντέλη, τα Μελίσσια, τα Βριλήσσια», λέει ο καθηγητής.

Εμφανίζεται ανοικτό, με εξαίρεση ελάχιστα αναγκαία σημεία όπου υπάρχουν γέφυρες που συνδέουν τις περιοχές που βρίσκονται δυτικά του με τον κυριότερο οδικό άξονα της περιοχής, τη λεωφόρο Πεντέλης. Καλαμιές, πεύκα, λίγοι ευκάλυπτοι και λεύκες είναι το πράσινο που συναντάει κανείς στις όχθες του. Οι περίοικοι ωστόσο συχνά αναφέρουν την εμφάνιση μικρών σκαντζόχοιρων ενώ βορειότερα έχουν παρατηρηθεί πέρδικες.

--------------------------
----------------
Ομως, ας πάρουμε τα πράγματα απο την Αρχή...
Ιλισσός:Γραφές της λέξης :Ιλισσός, Ιλισός κατά Κόντον,Ειλισσός στον Παυσανία (Στράβων,Γεωγρα φία9, 1, 24- Παυσανίας 1, 19, 5· Πτολεμαίος Κλαύδιος,ΓεωγραφικήΥφήγησις3, 15, 7 Νόννος,Διονυσια κά47, 13 Στέφανος Βυζάντιος,Εθνικά).
Ετυμολογία :Πελασγική προέλευση, προελληνική ρίζα (άγνωστη ετυμολογία)
Παράγωγα ονόματα :Ιλισίδες ή Ιλισιάδες
Ονόματα συνοικιών :Ιλίσσια : λέγεται σήμερα η περιοχή ανατολικά του παραπόταμου του Ιλισσού, του άλλοτε αποκαλούμενου Ηριδανού και από μερικές δεκαετίες, της λεγόμενης «Φάραγγος της Καισαριανής».
Συνώνυμοι ποταμοί :Δεν αναφέρονται άλλοι ποταμοί με το ίδιο όνομα.
Γεωγραφία :Χείμαρρος της Αττικής. Η κοίτη του Ιλισού ήταν πάντα έξω από τα τείχη της Αθήνας. Η ροή των νερών του είχε κατεύθυνση προς Δ.Πήγαζε από τη βορειοδυτική πλαγιά του Υμηττού, ένα σκέλος τουαπό την περιοχή νότια του Χολαργού,κοντά στον σημερινό μοναστήρι του Αγίου Ιωάννητου Θεολόγου, και άλλο κοντά στηνΚαισαριανή. Κατόπιν συνέχιζε προςτα νοτιοδυτικά, περνώντας έξω από τα τείχη, στα νότια της πόλης.
Στα ανατολικά λειτουργούσε ως βασικός συλλεκτήριος ποταμός του Βόρειου Υμηττού από του Παπάγου μέχρι το Παγκράτι. Στομέσο περίπου της διαδρομής του(σχεδόν απέναντι από τον λόφο τουΑρδηττού), χωριζόταν στα δύο σχηματίζοντας μιαν επίπεδη νησίδα.Αφού ενώνονταν και πάλι οι δύο κοίτες, συνέχιζε διασχίζοντας την περιοχή ανάμεσα στους λόφους των Μουσών (Φιλοπάππου) και της Σικελίας και χυνόταν στον Κηφισό στο ύψος του Ταύρου, λίγοπριν τη θαλάσσια περιοχή του ΝέουΦαλήρου, όπου εκβάλλουν τα νεράκαι των δύο ρευμάτων,αφούπροηγουμένως δεχόταν τα νερά τουΗριδανού, που πήγαζε από τον Λυκαβηττό.
Για τη φύση του παραλίσιου τοπίου σημαντική είναι η αρχή του πλατωνικού διαλόγου «Φαίδρος». Αναφέρει λοιπόν «αμφιλαφή και υψηλήν πλάτανον» στις όχθες του ποταμού, «χαριέντα και διαφανή» νερά, χορταριασμένες πλαγιές, αδιάκοπο άσμα τζιτζικιών, θρόισμα φύλλων από τη δροσερή πνοή του ανέμου, μεγάλη και σύσκια λυγαριά που με τα άνθη της ευωδίαζε τον αέρα και γενικότερα ειδυλλιακή όψη του τοπίου. Από την αρχαιότητα μέχρι και τον 19ο αιώνα τα νερά του ποταμού, τουλάχιστον το χειμώνα, ήταν άφθο να. Ο Στράβων αναφέρει ότι το χει μώνα πλημμύριζε παρασύροντας ακό μη και ρίζες δέντρων, ενώ το καλοκαί ρι τα νερά του μειώνονταν σημαντικά. Από το 1948 και μετά η κοίτη του άρχισε σταδιακά να καλύπτεται και μικρό μόνο τμήμα της παραμένει ακάλυπτο. Πρώτο θύμα ο Ιλισός μπροστά στο Παναθηναϊκό Στάδιο.


Ο Ιλισσός εξακολουθούσε, ακόμα τότε, να κυλά μπροστά από τις υπώρειες του λόφου, όπως το έκανε επί χιλιάδες χρόνια, αν και πλέον, ενώ το Χειμώνα είχε πολλά και ορμητικά νερά, το Καλοκαίρι αποξηραινόταν εντελώς. Στο σημείο, μάλιστα, όπου η σημερινή Λεωφόρος Βασιλέως Κωνσταντίνου περνά μπροστά από την περιοχή του "Μετς", ο ποταμός σχημάτιζε και μικρές υδατοπτώσεις, τους "καταρράκτες του Ιλισσού", όπως τους αποκαλούσαν


Το ένα από τα δύο σκέλη που σχημάτιζε εκεί ο Ιλισσός επιχωματώθηκε το 1897, ύστερα από μια μεγάλη πλημμύρα του ποταμού την ίδια χρονιά. Η αντίστροφη μέτρηση για τον, άλλοτε θεό, Ιλισσό είχε πλέον αρχίσει. Όσο οι κάτοικοι της Αθήνας αυξάνονταν, τόσο οι παρεμβάσεις τους στο αστικό τοπίο γίνονταν και πιο δραστικές. Αργά αλλά σταθερά η κοίτη του ποταμού σκεπαζόταν για τις ανάγκες των νέων κατοίκων. Μέχρι το 1948, ολόκληρο το τμήμα του Ιλισσού ως το στάδιο είχε καλυφθεί, ενώ ως το 1962, το τμήμα μεταξύ σταδίου και Λεωφόρου Συγγρού επιχωματώθηκε και αυτό. Τέλος εποχής για τον ποταμό, αλλά και την αρχαία πόλη, που έδινε πλέον τη θέση της σε μια καινούρια -αλλά, πάντως, εξίσου μαγική με τον τρόπο της- μεγαλούπολη


------------------------------
Ιστορικά.
Ο Πλάτων αναφέρεται στον Ηριδανό και τον Ιλισό ως τα δύο ποτάμια της Αθήνας που περιέβαλλαν την πόλη και την οριοθετούσαν, ο Ηριδανός από Βορρά και ο Ιλισός από τη Νότια και Ανατολική πλευρά. Από την αρχαιότητα είχαν γίνει έργα ύδρευσης (πηγή Καλλιρόη). Περίπου στα 510 π.Χ. γίνεται ένα γιγάντιο τεχνικό έργο, το «Πεισιστράτειο υδραγωγείο». Το υδραγωγείο βγαίνει από την πόλη, για να αναζητήσει τα νερά του Ιλισσού είτε στην επιφάνεια με την εικαζόμενη Εννεάκρουνο κρήνη είτε στις βορειοανατολικές πηγές του Ιλισσού. Κατά μία άποψη το Πεισιστράτειο υδραγωγείο υδρομάστευε την πηγή που βρισκόταν στις ΒΑ χαμηλές υπώρειες του Υμηττού (στάθμη εδάφους +130 μ.) στου Γουδή (κάπου στην οδό Αγ Λαύρας στο ύψος του Αγ Θωμά) δίπλα στην κοίτη του Ιλισσού και των πολλών παραποτάμων του εκεί. Απόσταση από την Ακρόπολη 3,5 χλμ. Κατ'άλλους το Πεισιστράτειο υδραγωγείο συνέχιζε , παρακολουθώντας την κοίτη του Ιλισσού μέχρι ψηλά στο Χολαργό, κάπου μεταξύ της Μονής του Αγ Ιωάννη του Θεολόγου, της συνέχειας της οδού Αναστάσεως προς τον Υμηττό (+225) και μέχρι κανά χιλιόμετρο νοτιοανατολικώς της πλατείας Παπαφλέσσα (Άνω Χολαργός). Απόσταση από Ακρόπολη 7,7 χλμ.

ΠΟΤΑΜΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΑΘΗΝΑ

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Joe Stack (1956-2010) german

Joe Stack (ελληνικά 1956-2010)

Hier die Übersetztung des "Abschiedbief" von Andrew Joseph Stack, der gestern mir seiner Piper Cherokee in das Gebäude der IRS gestürzt ist: Danke an Richard für die Fleissarbeit:

Wenn ihr dies lest, werdet ihr euch ohne Zweifel fragen: "Warum musste dies geschehen?" Die einfache Wahrheit ist: es ist kompliziert und entwickelte sich nach und nach in einer langen Zeit. Das Aufschreiben, welches vor einigen Monaten begann, sollte eigentlich als Therapie dienen im Angesicht der sich bedrohlich abzeichnenden Realität, dass es nicht genug Therapie auf der Welt gibt, die das reparieren kann, was wirklich kaputt ist. Es ist unnütz, zu erwähnen, dass dieser Wortschwall Bände voller Beispiele füllen könnte, wenn ich dies wollen würde. Ich finde den Proess des Niederschreibens frustrierend, ermüdend und - wahrscheinlich - ist es sinnlos... besonders, wenn man mein grobes Unvermögen beachtet, diese Gedanken im Licht des Sturms, der in meinem Kopf wüted, taktvoll zu artikulieren. Ich bin mir nicht sicher, was genau daran thrapeutisch ist, aber hoffungslose, verzweifelte Zeiten erfordern extreme Maßnahmen.

Als Kindern wird uns allen beigebracht, dass es ohne Gesetze keine Gesellschaft gäbe, sondern Anarchie. Es ist traurig, dass wir in diesem Land bereits im frühen Alter dahingehend gehirngewaschen werden, dass wir glauben, im Gegenzug zu Aufopferung und dem Dienst am Staat, steht dieser für "Gerechtigkeit für alle". Desweiteren wird uns eingetrichtert, dass es an diesem Ort Freiheit gibt und dass wir bereit sein sollten, unser Leben für die noblen Chefs, Kapitalisten , Schuldner, die von den Gründervätern vertreten werden, offenzulegen. Erinnert ihr euch? Eine der Aussagen der Gründerväter war: Keine Besteuerung ohne Representanz bzw. Stellvertretung oder Interessenvertretung (Anm. d. Übersetzers: dies bedeutet, dass der Steuerzahler ein Recht darauf hat, dass seine Interessen vom gezahlten Steuergeld vertreten werden). Ich habe die gesamten Jahre meines Erwachsenendaseins damit verbracht, diese Scheiße zu vergessen, die ich nur in ein paar Jahren meiner Kindheit lernen musste. Heutzutage wird doch jeder, der wirklich für dieses Prinzip eintritt, als Spinner, Verräter oder Schlimmeres bezeichnet.

Während nur sehr wenige arbeitende Menschen sagen würden, dass sie einen fairen Teil in den Steuertopf gezahlt haben (genau wie ich dies nicht sagen würde), kann ich mit höchster Gewissheit sagen, dass es zu meiner Lebzeit keinen einzigen Politker gegeben hat, der für irgendetwas gestimmt hat, dass mich betrifft oder meine Interessen verträten hätte. Sie sind auch nicht die Bohne an mir oder dem, was ich zu sagen habe interessiert.

Wie kann es sein, dass eine handvoll Diebe und Plünderer undenkabre Greueltaten begehen können (und im Fall der GM-Geschäftsführer über Jahzehnte hinweg) und wenn es dann an der Zeit ist, dass diese Dampframme unter dem Gewicht ihrer Unersättlichkeit und unermesslichen Blödheit zusammenbricht, dann hat die Macht der Bundesregierung keine Probleme damit, ihnen innerhalb von Tagen, wenn nicht Stunden, zur Hilfe zu eilen? Und auf der anderen Seite dann dieser Witz, den wir das Amerikanische Gesundheitssystem nennen, welches zusammen mit den Pharma- und Versicherungskonzernen jedes Jahr zehntausende Menschen tötet und die Leichen und Krüppel, die sie zusammen geschaffen haben, bestehlen sie dann noch und bei all' dem sieht die Regierung dieses Landes dies nicht als so wichtig an, wie etwa ihren wenigen wertlosen, reichen Spießgesellen aus der Klemme zu helfen. Und dennoch haben die politischen "Vertreter" (Diebe, Lügner und eigennützige Mistkerle wäre zutreffender) endlos viel Zeit, Jahr um Jahr rumzusitzen und über die Lage des "schrecklichen Gesundheitspflege-Problems" zu diskutieren. Es wird deutlich, dass sie keine Krise sehen, so lange sich die Toten beim Einsacken ihrer Profite nicht in ihren Weg stellen.

Gerechtigkeit? Wollt ihr mich verarschen?

Wie kann ein rational denkendes Individuum die pure Sinnlosigkeit unseres Steuer- und kompletten Rechtssystems erklären? Wie haben hier ein System, dass selbst für die intelligentesten Master-Forscher bei weitem zu kompliziert zum verstehen ist. Dennoch hält es gnadenlos jedes seiner Opfer für "haftbar", behauptend, diese müssten sich vollkommen den Gesetzen unterwerfen, die nichtmal die Experten verstehen. Das Gesetz "verlangt" eine Unterschrift am unteren Rand eines Steuerbescheids und das, obwohl niemand ernsthaft sagen kann, dass er versteht, was er unterscheibt. Wenn das keine Willkür ist, was ist es dann? Wenn dies nicht die Methoden eines totalitären Regimes sind, dann gar nichts.

Wie bin an diesen Punkt gekommen?

Meine Einführung in den wahren Amerikanischen Alptraum begann in den frühern 80er Jahren. Unglücklicherweise habe ich nach mehr als 16 Jahren Schule irgendwo auf dieser Linie die absurde, aufgeblasene Idee gehabt, dass ich einfaches Englisch lesen und schreiben kann. Ein paar Freunde machten mich mit einer Gruppe von Leuten bekannt, die "Steuercodes" lasen und interpretierten. Um genau zu sein: diese Gruppe wollte"Ausnahmen" im System finden, wie die geschmacklose, korrupte katholische Kirche eine ist, die darum so reich ist. Wir haben das Gesetz säuberlich studiert (mit der Hilfe einiger der "besten", hochbezahltesten, erfahrensten Steuer-Anwälten in diesem Geschäft) und haben dann genau das imitiert, was die "großen Jungs" tun (außer, dass wir unsere Gemeinde nicht bestohlen und der Regierung nicht im Namen Gottes unsere gewaltigen Gewinne vorenhalten haben). Wie haben uns sorgsam darum bemüht, alle Einkünfte sichtbar zu machen, uns an alle Regeln zu halten; genau so, wie das Gesetz es vorschreibt.

Die Absicht dieser Übung und all' unserer Mühen bestand darin, eine überfällige Neu-Wertung der Gesetze herbeizuführen, die es den Monstern der organisierten Religion erlaubt, Menschen zu verspotten, die einer ehrlichen Arbeit nachgehen. Wie dem auch sei, an dieser Stelle lernte ich, dass es für jedes Gesetz zwei "Interpretationen" gibt: eine für die sehr Reichen und eine für den Rest von uns... Oh und die Monster sind genau diejenigen, die diese Gesetze erschaffen und erzwingen. Die Inquisition gibt es immernoch und in diesem Land ist sie heute wohlauf.

Diese kleine Lektion in Sachen Patriotismus kostete mich mehr als 40.000 Dollar, 10 Jahre meines Lebens und brachte meinen Altersvorsorgeplan zurück auf 0. Zum ersten mal wurde mir klar, dass ich in einem Land lebe, dessen Ideologie auf einer kompletten Lüge basiert. Ich habe daraus nicht nur gelernt, wie naiv ich war, sondern wie unglaublich dumm das Amerikanische Volk ist. Dass es diese Scheiße von wegen ihrer "Freiheit" völlig glaubt und dass es dies trotz überwältigender Beweise auch weiterhin mit geschlossenen Augen tun wird und all' dies geschieht direkt vor ihnen.

Bevor ich mich von dieser ersten, schmerzenden Lektion, was Gerechtigkeit in diesem Land wirklich bedeutet, auch nur annähernd erholen konnte (dies geschah ungefähr 1984, nachdem ich das Ingenieur-Studium abgeschlossen hatte und noch weitere fünf Jahre meine Schulden zurückzahlen musste), fühlte ich, dass ich endlich die Chance ergreifen musste, meinen Traum zu starten, ein unabhängiger, selbstständiger Ingenieur zu werden.

In diesem Thema (Igenieure und Traum von Selbstständigkeit) sollte ich kurz abschweifen, um zu erzählen, dass ich die Faszination der kreativen Problemlösung von meinem Vater geerbt habe. Ich habe dies in sehr jungen Jahren realisiert.

Die Selbstständigkeit wurde mir jedoch erst viel später, während des Colleges, wichtig; im Alter von 18 oder 19, als ich als Student allein in einer Wohnung in Harrisburg, Pennsylvania lebte. Meine Nachbarin war eine ältere, pensionierte Frau (alle über 80 schienen mir zu dieser Zeit uralt) und die Witwe eines pensionierten Stahl-Arbeiters. Ihr Mann arbeitete sein ganzes Leben in den Stahlgießereien von Zentral-Pennsylvania mit den Versprechen großer Firmen und der Gewerkschaft, dass er für die 30 Jahre Dienst eine Pension und medizinische Versorgung erhalten würde, auf die er sich als Rentner freuen könne. Stattdessen war er einer von Tausenden, die nichts bekommen haben, weil das inkompetente Minen-Management und die die korrupte Gewerkschaft (ganz zu schweigen von der Regierung) ihre eigenen Diäten erhöht und die Renter um ihre Pension betrogen haben. Alles was sie zum leben hatte, war die Sozialhilfe.

Zurückblickend war diese Situation lachhaft, denn hier stand ich nun,monatelang von Erdnußbutter und Brot lebend (oder von Ritz-Keksen, wenn ich mir das Protzen leisten konnte). Als ich diese arme Person kennenlernte und ich ihre Geschichte gehört hatte, tat ihre Misere mir mehr leid als meine eigene (schließlich dachte ich, ich hätte mein Leben noch vor mir). Ich war wahrlich entsetzt, als wir Geschichten austauschten uns uns gegenseitig um unsere Situationen bemitleideten und sie mich auf ihre großmütterliche Art davon überzeugen wollte, dass es für mich gesünder sei, (wie sie) Katzenfutter zu essen, anstatt zu versuchen, meine Inhaltsstoffe allein aus Erdnußbutter und Brot zu ziehen.Dazu konnte sie mich nicht bringen aber sie hat einen Eindruch hinterlassen. Ich entschloss, dass ich großen Firmen nicht zutraute, für mich zu sorgen und dass ich die Verantwortung über meine eigene Zukunft und mich selbst tragen würde.

Zurück zu den frühen 80ern, wo ich als taufrischer Vertrags-Software-Ingenieur einen so erscheckenden Start hatte... und wo wir zwei Jahre später - dank einem wunderbaren Hinterzimmer und der mitternächtlichen Bemühungen der schlampigen Mitarbeiter von Arthur Anderson (genau die Leute, die uns später Enron und andere solcher Katastrophen bescherten) und dem gleichermaßen schlampigen New Yorker Senator (Patrick Moynihan) - den Weg geebent sahen für die 1986er Steuerreform mit ihrer Sektion 1706.

Für diejenigen, denen diese Sektion unbekannt ist, befindet sich im Folgenden der Basis-Text der IRS- (Anm. d. Übersetzers: amerikanische Steuerbehörde) Sektion 1706, die die Behandlung von Arbeitern (wie eben Vertrags-Ingenieuren) in Sachen Steuern beschreibt. Besucht diesen Link für den Besprechungs-Ausschuss-Report (http://www.synergistech.com/1706.shtml#ConferenceCommitteeReport), der die beabsichtigte Deutung der Sektion 1706 und der relevanten Teile der Sektion 530 in der berichtigten Fassung enthält. Für Informationen darüber, wie diese Gesetze Technische-Service-Arbeiter und ihre Kunden betreffen, lest unsere Diskussion hier (http://www.synergistech.com/ic-taxlaw.shtml).

SEKTION 1706. BEHANDLUNG VON BESTIMMTEM TECHNISCHEN PERSONAL.

(a) GENERELL. - Sektion 530 des Einnahme-Steuer-Gesetzes von 1978 wird berichtigt, indem ans Ende die folgende neue Unter-Sektion hinzugefügt wird:
(d) AUSNAHME. - Diese Sektion soll nicht gelten für ein Individuum, welches laut einer Abmachung zwischen Steuerzahler und einer anderen Person, dieser anderen Person einen Dienst erweist als Ingenieur, Designer, Verfasser, Programmierer, Systemanalytiker oder ähnlicher Arbeiter, beschäftigt in einem ähnlichen Arbeitsverhältnis.

(b)DATUM DES INKRAFTTRETENS. - Die Abänderung, hervogerufen durch diese Sektion, soll zur getilgten Neunummerierung und gereinigtem Service geltend sein nach dem 31. Dezember 1986.

Zugegebenermaßen müsst Ihr den Vertrag lesen, um zu verstehen, was dies bedeutet, aber das ist nicht sonderlich kompliziert. Die Quintessenz ist, dass sie einfach meinen Namen direkt in Sektion (d) hätten schreiben können. Obendrein hätten sie nur noch unverblümter sein können, wenn sie gleich zu mir raus gekommen und mich einen Kriminellen und nicht-bürgerlichen Sklaven genannt hätten. Nach 20 Jahren kann ich meinen Augen immernoch nicht trauen.

1987 gab ich annähernd 5.000 Dollar meines "Kleingeldes" aus und opferte mindestens 1.000 Stunden meiner Zeit damit, jeden Senator, Kongress-Abgeordneten, Gouverneur oder Tpyen anzuschreiben,der vielleicht zuhören könnte; keiner tat es und die behandelten mich alle als würde ich nur ihre Zeit verschwenden. Ich verbrachte endlose Stunden auf den Straßen von L.A. auf dem Weg zu Veranstaltungen und all' diesen unorganisierten professionellen Gruppierungen, die versuchten, eine Kampagne gegen diese Grausamkeit aufzuziehen. Und dies nur, um festzustellen, dass unser Zug leicht entgleist werden konnte von einigen wenigen Maulwürfen der Börsenmakler, die gerade erst anfingen, dass Fallobst ihrer neuen "Freiheit" zu ernten, dass aus dieser Deklaration resultierte. Oh und nicht zu vergessen, dass ich während der ganzen Zeit, die ich hiermit verbrachte, Einkommen verlor, welches ich meinen Kunden nicht in Rechnung stellen konnte.

Nach Monaten der Anstrengung wurde es ziemlich deutlich zu einer nutzlosen Aktion. Das beste, was wir aus all' dem rausschlagen konnten war eine Äußerung eines IRS-Sprachrohrs, dass sie die Abschreibung nicht erzwingen werden (gemeint sind die von den nervenden Ingenieuren und Wissenschaftlern). Das stellte sich jedoch sofort als Lüge heraus und die bloße Existenz dieser Regulation hatte ihren Einfluss auf meinen Reingewinn; das war natürlich genau der gewüschte Effekt.

Wieder einmal wurden meine Altersvorsorgepläne gen 0 gebracht und in den Leerlauf befördert. Wenn ich das gewusst hätte, hätte ich das verlassene Ingenieur-Dasein aufgeben und niemals zurückblicken sollen.

Stattdessen beschäftigte ich mich damit, 100 Stunden die Woche zu arbeiten. Dann folgte die L.A.-Depression der 90er. Unsere Führer entschieden, sie bräuchten diese ganzen Air-Force-Basen in Südkalifornien nicht mehr und so wurden sie geschlossen; einfach so. das Ergebnis war eine ökonomische Verwüstung in der Region, die dem weit bekannten S&L-Fiasko gleichkam (Anm. d. Übersetzers: http://de.wikipedia.org/wiki/Sparkassenkrise). Weil aber die Regierung dafür verantwortlich war, hat es niemanden einen Scheiß interessiert, dass junge Familien ihre Häuser verloren und Straße für Straße zugenagelt und die Häuser den reichen Kredit-Firmen überlassen wurden, die Subventionen vom Staat erhielten, um ihr Fallobst zu "stützen". Noch einmal verlor ich meine Altersvorsorge.

Jahre später, nachdem ich eine Scheidung überstanden hatte und nach dem ständigen Kampf, meinem Geschäft eine Eigendynamik zu verpassen, befand ich mich einmal mehr in der Lage, endlich ein bisschen voranzukommen. Dann kam der .COM-Einbruch (Anm. d. Übersetzers: http://de.wikipedia.org/wiki/Spekulationsblase ) und der 911-Alptaum. Unsere Führer entschieden, dass kein Flugzeug den Boden verlassen darf und es schien wie eine Ewigkeit; und noch lange danach waren "spezielle" Infrastrukturen wie San Francisco monatelang in Alarmbereitschaft. Dies machte das Erreichen meiner Kunden unmöglich teuer. Ironischerweise kam die Regierung nach ihren Entscheidungen an, um den Fluggesellschaften mit Milliarden von unseren Steuergeldern zu helfen... wie gewöhnlich ließen sie mich zum verrotten und sterben zurück, während sie ihren reichen, inkompetenten Spießgesellen aus der Klemme helfen MIT MEINEM STEUERGELD! Nach diesen Geschehnissen war mein Geschäft flöten, aber ich hatte noch ein paar Rücklagen.

Mitlerweile dachte ich, dass ich etwas ändern müsste. Wiedersehen, Kalifornien, ich versuch's eine zeitlang in Austin. Also zog ich um, nur um herauszufinden, dass dies ein Ort mit einem Sinn für höchst aufgeblasene Selbstherrlichkeit ist, an dem kaum wirkliche Ingenieurs-Arbeit geleistet wird. Ich hatte noch nie so ein Problem damit, Arbeit zu finden. Der Lohn betrug 1/3 von dem, was ich vor dem Zusammenbruch verdient habe, weil das Einkommen hier durch drei der vier großen Firmen in der Region gereinigt wurde, die gemeinsame Sache machten, um die Preise und Gehälter zu drücken... und dies geschah, weil das Justizministerium mit von der Partie ist und sich einen Scheiß darum schert, jemandem, außer sich selbst und seinen reichen Kumpels, zu dienen.

Um zu überleben war ich gezwungen, meine Ersparnisse und Rücklagen anzugreifen, die letzten aus meinem IRA (Anm. d. Übersetzers: Rentenfonds mit niedriger Besteuerung, in das ein Arbeitnehmer einen Teil seines Einkommens einzahlen kann). Dies geschah in einem Jahr voller gigantischer Ausgaben und nicht einem einzigen Dollar an Einnahmen. Ich habe der Steuerbehörde nichts angegeben, weil ich dachte, dass dies ohne Einkommen nicht nötig sei. Die schlampige Regierung entschied sich, das anders zu sehen. Aber dies haben sie mir nicht rechtzeitig mitgeteilt, um Einspruch erheben zu können, was dazu führte, dass ich diese Berechtigung verlor, als ich letztlich versuchte, beim Gericht Protest einzureichen. Wieder waren 10.000 Dollar für Justiz-Helfer weg.

Und so kommen wir nun zur Gegenwart. Nach meiner Erfahrung mit der CPA-Welt (Anm. d. Übersetzers: http://de.wikipedia.org/wiki/Certified_Public_Accountant) wegen meines Geschäfts-Zusammenbruchs habe ich mir geschworen, nie wieder das Büro eines Steuerberaters zu betreten. Aber hier stehe ich nun in einer neue Ehe und einer Bootsladung undokumentierter Einkomme, ganz zu schweigen von einem teuren, neuen Geschäftsbestand, einem Klavier, von dem ich keine Ahnung habe, wie ich damit umgehen soll. Nach beträchtlichem Nachdenken entschloss ich, dass es verantwortungslos sei, KEINE professionelle Hilfe in Anspruch zu nehmen; ein sehr großer Fehler.

Als wir die Bögen zurück erhielten, war ich optimistisch, dass sie in Ordnung seien. Ich hab die ganzen Informationen aus all' den Jahren zu Bill Ross gebracht und er kam mit ähnlichen Ergebnissen zurück, wie ich sie erwartet hatte. Außer, dass er es verwarf, die Einnahmen von Sheryl's Einkommen mit an zu geben; 12.700 Dollar Wert. Noch schlimmer war, dass Ross wusste, dass das alles fehlte und ich hatte keine Ahnaung davon, bis er is mitten in der Anhörung zur Sprache brachte. Zu dieser Zeit offenbarte sich auf brutalste Art, dass er sich selbst vertrat und nicht mich.

Das hat mich im Desaster zurückgelassen, Überweisungen zu verteidigen, die mit Steuern nichts zu tun haben (jedenfalls waren die Steuer-relevanten Überweisungen notdürftig dokumentiert). Dinge, von denen ich noch nie irgendwas wusste und Dinge, von denen meine Frau annahm, dass sie niemals jemanden interessieren könnten. Und das Endergebnis ist... na ja, sehht euch um.

Ich erinnere mich, vor der "großen" Depression etwas vom Börsenzusammenbruch gelesen zu haben und wie wohlhabende Bankkauf- und Geschäftsleute aus den Fenstern gesprungen sind, als sie gemerkt haben, dass sie es versaut und somit alles verloren haben. Ist es nicht ironisch, wie weit wir in 60 Jahren in diesem Land gekommen sind, dass sie jetzt auf einmal wissen, wie man dieses kleine Wirtschatfsproblem löst; Sie klauen einfach von der Mittelklasse (die dabei nichts zu sagen hat, denn Wahlen sind ein Witz), um ihre Ärsche zu schützen und es geht seinen gewohnten Gang. Wenn die Reichen es heute verkacken, müssen die Armen dafür zahlen... ist das nicht eine kluge, saubere Lösung.

So, wie Regierungs-Behörden handeln, wird auch die FAA (Anm. d. Übersetzers: http://de.wikipedia.org/wiki/Federal_Aviation_Administration) oft als Grabstein-Behörde bezeichnet, obwohl sie damit nicht allein dastehen. Die letzte Presidenten-Puppe GW Bush und sein Gezuppel haben uns alle in ihren acht Jahren darin bestärkt, dass diese Kritik für alle Behörden der Regierung gleichermaßen zutreffend ist.Nichts ändert sich bis es ein Todesopfer gibt (es sei denn, es liegt im Interesse der wohlhabenden Säue der Regierung). In einer Regierung voller Heuchler von oben bis unten ist das Leben so billig wie ihre Lügen und ihre eigennützigen Gesetze.

Ich weiß, dass ich kaum der erste sein werde, der entschieden hat, dass er alles erlebt hat, was er ertragen kann. Es war immer nur ein Irrglaube, dass die Menschen für ihre Freiheit in diesem Land nicht mehr sterben und das geht nicht nur den Schwarzen so und den armen Immigranten. Ich weiß, dass es zahllose vor mir gab und es wird sicher genau so viele nach mir geben. Aber ich weiß auch, dass sich, wenn ich es nicht tue, nichts ändern wird. Ich entscheide mich, nicht länger über meine Schulter zu "Big Brother", während er meinen Rohbau einreißt, ich entscheide, dass ich nicht ignoriere, was um mich herum geschieht, ich entscheide, nicht so zu tun, als würde nicht alles weiterlaufen wie immer; ich habe einfach genug.

Ich kann nur hoffen, dass die Anzahl schnell zu groß wird, um sie zu vertsuchenund zu ignorieren, so dass die Amerikanischen Zombies aufwachen und revoltieren; das ist nötig. Ich kann nur hoffen, dass der Schlag auf den Nerv, der die unausweichliche Doppelmoral der Regierung befriedigt und somit in einer reflexartigen Reaktion der Regierung mündet, die nur noch mehr drakonische Restriktionen hervorbringt, die Menschen zum Aufwachen bringt, so dass sie die aufgeblasenen politischen Verbrecher und ihre gehirnlosen Untertanen als das erkennen können, was sie sind. Es ist traurig, dass ich mein ganzes Leben damit verbrachte, zu glauben, dass es nicht so sei, aber Gewalt ist nicht nur die Antwort, sondern es ist die einzige Antwort. Der grausame Witz ist, dass die wirklich großen Stücke Scheiße an der Spitze das die ganze Zeit gewusst und gelacht haben und dieses Wissen gegen Menschen wie mich benutzt haben.

Ich habe mal gelesen, dass die Definition von Wahnsinn ist, einen Prozess immerzu zu wiederholen und dabei zu erwarten, dass das Ergebnis ein anderes sein wird. Ich bin endlich bereit, diesen Wahnsinn zu stoppen. Also, Mr. Big Brother-IRS-Mitarbeiter, lass es uns mal anders versuchen; nimm' mein Pfund Fleisch und schlaf gut.

Das Kommunisten-Credo: von jedem entsprechend seiner Möglichkeit, an jeden entsprechend seiner Bedürftigkeit.

Das Kapitalisten-Credo: von jedem entsprechend seiner Leichgläubigkeit, an jeden entsprechend seiner Gier

Die Erklärung von Andrew Joseph Stack

Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010

Joe Stack (1956-2010) english

The Insane Manifesto Of Austin Texas Crash Pilot Joseph Andrew Stack
Joe Weisenthal | Feb. 18, 2010, 1:11 PM | 161,875 | 897
Print
Tags: Planes, Transportation



Source: http://twitpic.com/13yxsb

Joe Stack (1956-2010) Ελληνικά

Wow. Check out the anti-big brother rant on EmbeddedArt.com that's almost certainly from the pilot of the crash.

The manifesto is dated today, and it even anticipated his death.

---------

If you’re reading this, you’re no doubt asking yourself, “Why did this have to happen?” The simple truth is that it is complicated and has been coming for a long time. The writing process, started many months ago, was intended to be therapy in the face of the looming realization that there isn’t enough therapy in the world that can fix what is really broken. Needless to say, this rant could fill volumes with example after example if I would let it. I find the process of writing it frustrating, tedious, and probably pointless… especially given my gross inability to gracefully articulate my thoughts in light of the storm raging in my head. Exactly what is therapeutic about that I’m not sure, but desperate times call for desperate measures.

We are all taught as children that without laws there would be no society, only anarchy. Sadly, starting at early ages we in this country have been brainwashed to believe that, in return for our dedication and service, our government stands for justice for all. We are further brainwashed to believe that there is freedom in this place, and that we should be ready to lay our lives down for the noble principals represented by its founding fathers. Remember? One of these was “no taxation without representation”. I have spent the total years of my adulthood unlearning that crap from only a few years of my childhood. These days anyone who really stands up for that principal is promptly labeled a “crackpot”, traitor and worse.

While very few working people would say they haven’t had their fair share of taxes (as can I), in my lifetime I can say with a great degree of certainty that there has never been a politician cast a vote on any matter with the likes of me or my interests in mind. Nor, for that matter, are they the least bit interested in me or anything I have to say.

Why is it that a handful of thugs and plunderers can commit unthinkable atrocities (and in the case of the GM executives, for scores of years) and when it’s time for their gravy train to crash under the weight of their gluttony and overwhelming stupidity, the force of the full federal government has no difficulty coming to their aid within days if not hours? Yet at the same time, the joke we call the American medical system, including the drug and insurance companies, are murdering tens of thousands of people a year and stealing from the corpses and victims they cripple, and this country’s leaders don’t see this as important as bailing out a few of their vile, rich cronies. Yet, the political “representatives” (thieves, liars, and self-serving scumbags is far more accurate) have endless time to sit around for year after year and debate the state of the “terrible health care problem”. It’s clear they see no crisis as long as the dead people don’t get in the way of their corporate profits rolling in.

And justice? You’ve got to be kidding!

How can any rational individual explain that white elephant conundrum in the middle of our tax system and, indeed, our entire legal system? Here we have a system that is, by far, too complicated for the brightest of the master scholars to understand. Yet, it mercilessly “holds accountable” its victims, claiming that they’re responsible for fully complying with laws not even the experts understand. The law “requires” a signature on the bottom of a tax filing; yet no one can say truthfully that they understand what they are signing; if that’s not “duress” than what is. If this is not the measure of a totalitarian regime, nothing is.

How did I get here?

My introduction to the real American nightmare starts back in the early ‘80s. Unfortunately after more than 16 years of school, somewhere along the line I picked up the absurd, pompous notion that I could read and understand plain English. Some friends introduced me to a group of people who were having ‘tax code’ readings and discussions. In particular, zeroed in on a section relating to the wonderful “exemptions” that make institutions like the vulgar, corrupt Catholic Church so incredibly wealthy. We carefully studied the law (with the help of some of the “best”, high-paid, experienced tax lawyers in the business), and then began to do exactly what the “big boys” were doing (except that we weren’t steeling from our congregation or lying to the government about our massive profits in the name of God). We took a great deal of care to make it all visible, following all of the rules, exactly the way the law said it was to be done.

The intent of this exercise and our efforts was to bring about a much-needed re-evaluation of the laws that allow the monsters of organized religion to make such a mockery of people who earn an honest living. However, this is where I learned that there are two “interpretations” for every law; one for the very rich, and one for the rest of us… Oh, and the monsters are the very ones making and enforcing the laws; the inquisition is still alive and well today in this country.

That little lesson in patriotism cost me $40,000+, 10 years of my life, and set my retirement plans back to 0. It made me realize for the first time that I live in a country with an ideology that is based on a total and complete lie. It also made me realize, not only how naive I had been, but also the incredible stupidity of the American public; that they buy, hook, line, and sinker, the crap about their “freedom”… and that they continue to do so with eyes closed in the face of overwhelming evidence and all that keeps happening in front of them.

Before even having to make a shaky recovery from the sting of the first lesson on what justice really means in this country (around 1984 after making my way through engineering school and still another five years of “paying my dues”), I felt I finally had to take a chance of launching my dream of becoming an independent engineer.

On the subjects of engineers and dreams of independence, I should digress somewhat to say that I’m sure that I inherited the fascination for creative problem solving from my father. I realized this at a very young age.

The significance of independence, however, came much later during my early years of college; at the age of 18 or 19 when I was living on my own as student in an apartment in Harrisburg, Pennsylvania. My neighbor was an elderly retired woman (80+ seemed ancient to me at that age) who was the widowed wife of a retired steel worker. Her husband had worked all his life in the steel mills of central Pennsylvania with promises from big business and the union that, for his 30 years of service, he would have a pension and medical care to look forward to in his retirement. Instead he was one of the thousands who got nothing because the incompetent mill management and corrupt union (not to mention the government) raided their pension funds and stole their retirement. All she had was social security to live on.

In retrospect, the situation was laughable because here I was living on peanut butter and bread (or Ritz crackers when I could afford to splurge) for months at a time. When I got to know this poor figure and heard her story I felt worse for her plight than for my own (I, after all, I thought I had everything to in front of me). I was genuinely appalled at one point, as we exchanged stories and commiserated with each other over our situations, when she in her grandmotherly fashion tried to convince me that I would be “healthier” eating cat food (like her) rather than trying to get all my substance from peanut butter and bread. I couldn’t quite go there, but the impression was made. I decided that I didn’t trust big business to take care of me, and that I would take responsibility for my own future and myself.

Return to the early ‘80s, and here I was off to a terrifying start as a ‘wet-behind-the-ears’ contract software engineer... and two years later, thanks to the fine backroom, midnight effort by the sleazy executives of Arthur Andersen (the very same folks who later brought us Enron and other such calamities) and an equally sleazy New York Senator (Patrick Moynihan), we saw the passage of 1986 tax reform act with its section 1706.

For you who are unfamiliar, here is the core text of the IRS Section 1706, defining the treatment of workers (such as contract engineers) for tax purposes. Visit this link for a conference committee report (http://www.synergistech.com/1706.shtml#ConferenceCommitteeReport) regarding the intended interpretation of Section 1706 and the relevant parts of Section 530, as amended. For information on how these laws affect technical services workers and their clients, read our discussion here (http://www.synergistech.com/ic-taxlaw.shtml).

SEC. 1706. TREATMENT OF CERTAIN TECHNICAL PERSONNEL.

(a) IN GENERAL - Section 530 of the Revenue Act of 1978 is amended by adding at the end thereof the following new subsection:

(d) EXCEPTION. - This section shall not apply in the case of an individual who pursuant to an arrangement between the taxpayer and another person, provides services for such other person as an engineer, designer, drafter, computer programmer, systems analyst, or other similarly skilled worker engaged in a similar line of work.

(b) EFFECTIVE DATE. - The amendment made by this section shall apply to remuneration paid and services rendered after December 31, 1986.

Note:

· "another person" is the client in the traditional job-shop relationship.

· "taxpayer" is the recruiter, broker, agency, or job shop.

· "individual", "employee", or "worker" is you.



Admittedly, you need to read the treatment to understand what it is saying but it’s not very complicated. The bottom line is that they may as well have put my name right in the text of section (d). Moreover, they could only have been more blunt if they would have came out and directly declared me a criminal and non-citizen slave. Twenty years later, I still can’t believe my eyes.

During 1987, I spent close to $5000 of my ‘pocket change’, and at least 1000 hours of my time writing, printing, and mailing to any senator, congressman, governor, or slug that might listen; none did, and they universally treated me as if I was wasting their time. I spent countless hours on the L.A. freeways driving to meetings and any and all of the disorganized professional groups who were attempting to mount a campaign against this atrocity. This, only to discover that our efforts were being easily derailed by a few moles from the brokers who were just beginning to enjoy the windfall from the new declaration of their “freedom”. Oh, and don’t forget, for all of the time I was spending on this, I was loosing income that I couldn’t bill clients.

After months of struggling it had clearly gotten to be a futile exercise. The best we could get for all of our trouble is a pronouncement from an IRS mouthpiece that they weren’t going to enforce that provision (read harass engineers and scientists). This immediately proved to be a lie, and the mere existence of the regulation began to have its impact on my bottom line; this, of course, was the intended effect.

Again, rewind my retirement plans back to 0 and shift them into idle. If I had any sense, I clearly should have left abandoned engineering and never looked back.

Instead I got busy working 100-hour workweeks. Then came the L.A. depression of the early 1990s. Our leaders decided that they didn’t need the all of those extra Air Force bases they had in Southern California, so they were closed; just like that. The result was economic devastation in the region that rivaled the widely publicized Texas S&L fiasco. However, because the government caused it, no one gave a shit about all of the young families who lost their homes or street after street of boarded up houses abandoned to the wealthy loan companies who received government funds to “shore up” their windfall. Again, I lost my retirement.

Years later, after weathering a divorce and the constant struggle trying to build some momentum with my business, I find myself once again beginning to finally pick up some speed. Then came the .COM bust and the 911 nightmare. Our leaders decided that all aircraft were grounded for what seemed like an eternity; and long after that, ‘special’ facilities like San Francisco were on security alert for months. This made access to my customers prohibitively expensive. Ironically, after what they had done the Government came to the aid of the airlines with billions of our tax dollars … as usual they left me to rot and die while they bailed out their rich, incompetent cronies WITH MY MONEY! After these events, there went my business but not quite yet all of my retirement and savings.

By this time, I’m thinking that it might be good for a change. Bye to California, I’ll try Austin for a while. So I moved, only to find out that this is a place with a highly inflated sense of self-importance and where damn little real engineering work is done. I’ve never experienced such a hard time finding work. The rates are 1/3 of what I was earning before the crash, because pay rates here are fixed by the three or four large companies in the area who are in collusion to drive down prices and wages… and this happens because the justice department is all on the take and doesn’t give a fuck about serving anyone or anything but themselves and their rich buddies.

To survive, I was forced to cannibalize my savings and retirement, the last of which was a small IRA. This came in a year with mammoth expenses and not a single dollar of income. I filed no return that year thinking that because I didn’t have any income there was no need. The sleazy government decided that they disagreed. But they didn’t notify me in time for me to launch a legal objection so when I attempted to get a protest filed with the court I was told I was no longer entitled to due process because the time to file ran out. Bend over for another $10,000 helping of justice.

So now we come to the present. After my experience with the CPA world, following the business crash I swore that I’d never enter another accountant’s office again. But here I am with a new marriage and a boatload of undocumented income, not to mention an expensive new business asset, a piano, which I had no idea how to handle. After considerable thought I decided that it would be irresponsible NOT to get professional help; a very big mistake.

When we received the forms back I was very optimistic that they were in order. I had taken all of the years information to Bill Ross, and he came back with results very similar to what I was expecting. Except that he had neglected to include the contents of Sheryl’s unreported income; $12,700 worth of it. To make matters worse, Ross knew all along this was missing and I didn’t have a clue until he pointed it out in the middle of the audit. By that time it had become brutally evident that he was representing himself and not me.

This left me stuck in the middle of this disaster trying to defend transactions that have no relationship to anything tax-related (at least the tax-related transactions were poorly documented). Things I never knew anything about and things my wife had no clue would ever matter to anyone. The end result is… well, just look around.

I remember reading about the stock market crash before the “great” depression and how there were wealthy bankers and businessmen jumping out of windows when they realized they screwed up and lost everything. Isn’t it ironic how far we’ve come in 60 years in this country that they now know how to fix that little economic problem; they just steal from the middle class (who doesn’t have any say in it, elections are a joke) to cover their asses and it’s “business-as-usual”. Now when the wealthy fuck up, the poor get to die for the mistakes… isn’t that a clever, tidy solution.

As government agencies go, the FAA is often justifiably referred to as a tombstone agency, though they are hardly alone. The recent presidential puppet GW Bush and his cronies in their eight years certainly reinforced for all of us that this criticism rings equally true for all of the government. Nothing changes unless there is a body count (unless it is in the interest of the wealthy sows at the government trough). In a government full of hypocrites from top to bottom, life is as cheap as their lies and their self-serving laws.

I know I’m hardly the first one to decide I have had all I can stand. It has always been a myth that people have stopped dying for their freedom in this country, and it isn’t limited to the blacks, and poor immigrants. I know there have been countless before me and there are sure to be as many after. But I also know that by not adding my body to the count, I insure nothing will change. I choose to not keep looking over my shoulder at “big brother” while he strips my carcass, I choose not to ignore what is going on all around me, I choose not to pretend that business as usual won’t continue; I have just had enough.

I can only hope that the numbers quickly get too big to be white washed and ignored that the American zombies wake up and revolt; it will take nothing less. I would only hope that by striking a nerve that stimulates the inevitable double standard, knee-jerk government reaction that results in more stupid draconian restrictions people wake up and begin to see the pompous political thugs and their mindless minions for what they are. Sadly, though I spent my entire life trying to believe it wasn’t so, but violence not only is the answer, it is the only answer. The cruel joke is that the really big chunks of shit at the top have known this all along and have been laughing, at and using this awareness against, fools like me all along.

I saw it written once that the definition of insanity is repeating the same process over and over and expecting the outcome to suddenly be different. I am finally ready to stop this insanity. Well, Mr. Big Brother IRS man, let’s try something different; take my pound of flesh and sleep well.



The communist creed: From each according to his ability, to each according to his need.

The capitalist creed: From each according to his gullibility, to each according to his greed.



Joe Stack (1956-2010)

02/18/2010

http://www.businessinsider.com/joseph-andrew-stacks-insane-manifesto-2010-2

Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010

30 χρονια πασοκ

Αφηγησεις: Πώς ανετράπη ο πρώτος υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ

Η πρώτη τετραετία του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία, δηλαδή από τον Οκτώβριο του 1981 μέχρι τον Ιούνιο του 1985 ήταν τόσο θυελλώδης ώστε μέσα στον γενικό ενθουσιασμό των οπαδών του για τις παροχές που βελτίωναν το επίπεδο ζωής των μέχρι χθες αποκλήρων της ελληνικής κοινωνίας, χάθηκαν σοβαρές εκδηλώσεις αυταρχισμού από την πλευρά του Ανδρέα, που παραβίαζαν στοιχειώδεις αρχές κομματικής νομιμότητας, αλλά και πολιτικής ηθικής. Και πράγματι, στη διάρκεια αυτής της τετραετίας, που όπως έδειξε και η δημοσκόπηση της VPRC («Καθημερινή» 12 Δεκεμβρίου 2007), θεωρείται από τους ερωτηθέντες ως η καλύτερη της μεταπολίτευσης, λόγω των οικονομικών παροχών προς εργαζόμενους και αγρότες, διεπράχθη από τον Ανδρέα ομαδική σφαγή των στελεχών πρώτης γραμμής που είχαν επιλεγεί από τον ίδιο για να διευθύνουν την οικονομική πολιτική. Ο πρώτος υπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ ο κ. Μανώλης Δρεττάκης παραιτήθηκε οκτώ μόλις μήνες μετά την ανάληψη του χαρτοφυλακίου του, ο υπουργός Συντονισμού κ. Απ. Λάζαρης στην ίδια περίπου περίοδο έμεινε εκτός κυβερνήσεως, γιατί ο Ανδρέας δεν τον συμπεριέλαβε στον ανασχηματισμό του Ιουλίου 1982, ο διαδεχθείς τον Δρεττάκη ως υπουργός Οικονομικών κ. Δημ. Κουλουριάνος, ύστερα από σύντομη θητεία απογοητευμένος υποβάλλει την παραίτησή του και ο διαδεχθείς τον Λάζαρη κ. Γερ. Αρσένης έβγαλε μέχρι τις εκλογές του 1985 μια περιπετειώδη θητεία για να αποπεμφθεί εν συνεχεία από τον Ανδρέα. Ενα σκηνικό όπου «η επανάσταση τρώει τα παιδιά της», είχε στηθεί μέσα στο ΠΑΣΟΚ, με πρωταγωνιστές τον Ανδρέα που αισθανόταν παντοδύναμος και τον κομματικό μηχανισμό που πριόνιζε όσους υπουργούς ήθελαν να δημιουργήσουν μια υγιή οικονομία, και τον Μένιο Κουτσόγιωργα να βυσσοδομεί εναντίον όσων δεν αποδέχονταν το λαϊκίστικο στυλ του.

Για τις περιπετειώδεις θητείες των κ. Λάζαρη, Αρσένη και Κουλουριάνου, έχω ήδη γράψει εκτενή σημειώματα, τα οποία συμπληρώνω τώρα με μια αφήγηση για τη θητεία Δρεττάκη στο υπουργείο της Καραγεώργη Σερβίας, η οποία έληξε πρόωρα και άδικα με την παραίτησή του στις 23 Ιουνίου 1982. Η παραίτηση Δρεττάκη που έγινε για λόγους πολιτικής και ηθικής ευθιξίας, διαφέρει από όλες τις προηγούμενες γιατί απετέλεσε ένα πολιτικό και ηθικό στίγμα για το ΠΑΣΟΚ, αφού ήταν αποτέλεσμα της ωμής παρέμβασης στην οικονομική πολιτική των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Η παρέμβαση αυτή που εκδηλώθηκε, οργανώθηκε και επέτυχε τον στόχο της μέσα στους πρώτους κιόλας μήνες της εξουσίας του ΠΑΣΟΚ, απεκάλυψε τη βαθιά αντίφαση του σοσιαλισμού που είχε επαγγελθεί ο Ανδρέας και είχαν πιστέψει οι οπαδοί του. Οι μη προνομιούχοι που είχαν όντως ευεργετηθεί από τον Ανδρέα με τις μεγάλες μισθολογικές αυξήσεις, την ΑΤΑ, το ΕΣΥ κ.λπ., δεν είχαν γίνει εξουσία όπως νόμιζαν, αφού τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα μπορούσαν να καταργούν ακόμη και ψηφισμένους από τη Βουλή νόμους και να αρνούνται να πληρώσουν τους οφειλόμενους φόρους.

Και όντως αυτά τα συμφέροντα «έφαγαν» τον Δρεττάκη, αφού τις αξιώσεις τους τις απεδέχθη ο Ανδρέας, ενώ οι συνάδελφοι του κ. Δρεττάκη στο οικονομικό επιτελείο εσιώπησαν. «Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι» γύρισαν την πλάτη στην αυθαιρεσία για να υποστούν σε λίγο διάστημα και αυτοί την ίδια μεταχείριση.

Σύγκρουση

Αλλά ας περιγράψω τα γεγονότα όπως τα έζησα στην πολυτάραχη αυτή περίοδο σαν συντάκτης της «Καθημερινής», υπεύθυνος για το ρεπορτάζ στα υπουργεία Συντονισμού και Οικονομικών. Ο κ. Δρεττάκης είχε ξεκινήσει στο τέλος Οκτωβρίου 1981 ομαλά την υπουργία του στην Καραγεώργη Σερβίας, παρότι ο δύσκολος χαρακτήρας του τον είχε φέρει σε κάθετη σύγκρουση με τη Νέα Δημοκρατία και τον προκάτοχό του υπουργό κ. Μιλτ. Εβερτ. Εκανε απογραφή στο υπουργείο και ισχυρίσθηκε ότι ο Εβερτ του άφησε κρυφά χρέη 250 δισ. δρχ. Για να τα καλύψει σύναψε δάνειο από την Τράπεζα της Ελλάδος και έτσι αυτά τα χρέη μεταφέρθηκαν στο δημόσιο χρέος της χώρας. Εφτιαξε έναν προϋπολογισμό που τα πήγε καλά στην εκτέλεσή του (το 1982 και το δημόσιο έλλειμμα και ο πληθωρισμός ήταν χαμηλότερα του 1981) και άρχισε να μπαίνει μια τάξη στα δημόσια οικονομικά, παρ’ ότι οι δαπάνες επιβαρύνθηκαν με την καταβολή της ΑΤΑ στους δημοσίους υπαλλήλους και συνταξιούχους που ήταν βασική προεκλογική επαγγελία του ΠΑΣΟΚ.

Αλλωστε, ο Δρεττάκης στη δράση του στο υπουργείο Οικονομικών είχε σαν οδηγό προσανατολισμού τη διακήρυξη της κυβερνητικής πολιτικής του ΠΑΣΟΚ που είχε εγκριθεί τον Ιούλιο του 1981 από την Κεντρική Επιτροπή του κόμματος και είχε επαναληφθεί σαν κυβερνητική δέσμευση στις προγραμματικές δηλώσεις του Ανδρέα στη Βουλή τον Νοέμβριο του 1981. Στο πλαίσιο αυτών των δεσμεύσεων ο κ. Δρεττάκης ετοίμασε ένα φορολογικό νομοσχέδιο στο οποίο συμπεριελήφθησαν οι πρώτες ιδέες για τις αντικειμενικές αξίες στα ακίνητα κ.λπ. Η κρίση όμως που κατέληξε στην παραίτηση άρχισε να κυοφορείται από τη στιγμή που ο Δρεττάκης απεφάσισε να κάνει πράξη τη φορολογία στα ακίνητα που περιλαμβάνονταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Ετοίμασε με επιμέλεια το σχετικό νομοσχέδιο και το έθεσε υπόψη του Κυβερνητικού Συμβουλίου Οικονομικής Πολιτικής, του λεγομένου ΚΥΣΟΠ.

Στη συνεδρίαση αυτή του ΚΥΣΟΠ που έγινε πριν από το Πάσχα του 1982 προήδρευε ο Ανδρέας Παπανδρέου και μετείχαν ο Λάζαρης, ως υπουργός Συντονισμού, ο Αρσένης ως διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, ο Κουλουριάνος ως διοικητής της ΕΤΒΑ, ο Γεννηματάς ως υπουργός Εσωτερικών και ο υπουργός Οικονομικών κ. Μανόλης Δρεττάκης. Ο τελευταίος εισηγήθηκε τις βασικές αρχές του νομοσχεδίου που είχε αρχίσει να συντάσσει και το ΚΥΣΟΠ ομόφωνα έδωσε τη συγκατάθεσή του. Προβλεπόταν αφορολόγητο 25 εκατομμυρίων και η φορολόγηση γινόταν κλιμακωτά με αυξανόμενους συντελεστές, ανάλογα με το ύψος της περιουσίας.

Ενθουσιασμένος ο Δρεττάκης προώθησε το νομοσχέδιο στη Βουλή όπου ψηφίσθηκε πανηγυρικά τον Μάιο του 1982 και ετέθη αμέσως σε εφαρμογή. Σε λίγες ημέρες μάλιστα είχαν υποβληθεί πάνω από 1 εκατομμύριο δηλώσεις φορολογουμένων με αναγραφή της ακίνητης περιουσίας τους. Και ακριβώς, αυτή τη στιγμή του θριάμβου, αφού το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ φορολογούσε τον πλούτο όπως αυτός εκφραζόταν με την ακίνητη περιουσία, ξεσπάει σαν κεραυνός η κρίση. Ο Δρεττάκης ειδοποιείται από το Καστρί ότι ο Ανδρέας απεφάσισε να τροποποιήσει τον νόμο και να ορίσει ότι δήλωση υπαγωγής στη φορολογία ακίνητης περιουσίας θα κάνει προαιρετικά όποιος εκτιμά ότι η αξία της υπερβαίνει τα όρια του νόμου. Ο Δρεττάκης αισθάνεται κεραυνόπληκτος και δηλώνει ότι εάν ο πρωθυπουργός προβεί σε τέτοια ανακοίνωση, αυτός θα παραιτηθεί. Και όμως, ο Ανδρέας με την παντοδυναμία που είχε εκείνη την εποχή, το απετόλμησε. Με μια απλή δήλωσή του στη Βουλή ανακοίνωσε την τροποποίηση ψηφισμένου από τη Βουλή νόμου. «Χωρίς λύπη, χωρίς περίσκεψη, χωρίς αιδώ», όπως λέγει και ο Καβάφης, η ηθική, πολιτική και συνταγματική τάξη κατελύθη και ουδείς υπουργός ή βουλευτής του ΠΑΣΟΚ εψέλλισε μια αντίρρηση! Μόνο αργότερα ο Κουλουριάνος που τον διεδέχθη στο υπουργείο Οικονομικών προσπάθησε να επανορθώσει, αλλά ο Γεννηματάς δεν δέχθηκε την είσπραξη του φόρου από τους δήμους.

Τι είχε συμβεί, όμως, για να αλλάξει μέσα σε λίγες ημέρες γραμμή ο Ανδρέας; Η αλήθεια είναι ότι εναντίον του νόμου του Δρεττάκη υπήρξε μια έντονη αντίδραση από ισχυρά συμφέροντα που ξεκινούσαν από την Εκκλησία (της οποίας η μεγάλη περιουσία θα εξοντωνόταν φορολογικά), περνούσαν από τον Σύνδεσμο Ελληνικών Βιομηχανιών και έφθαναν στους μεγαλοξενοδόχους. Ο διοικητής της Εθνικής Τράπεζας και στενός φίλος του Ανδρέα κ. Στέλιος Παναγόπουλος, είχε σπεύσει στο Καστρί για να τον προειδοποιήσει ότι η εφαρμογή του νόμου του Δρεττάκη θα αποδεικνυόταν καταστροφική για την οικονομία. Ακόμη και ο γαμβρός του, ο Θόδωρος Κατσανέβας μια μέρα που γύριζαν μαζί το απόγευμα από το Λαγονήσι, του είπε «αν ήξερες τι φόρο θα πληρώσεις για το Καστρί δεν θα κοιμόσουν». Βέβαια, ο Κατσανέβας αργότερα μου είπε ότι επί της αρχής ήταν σύμφωνος με τον νόμο, πίστευε όμως ότι ορισμένα ιστορικά κτίρια, όπως π.χ. το Καστρί έπρεπε να εξαιρεθούν, διαφορετικά οι ιδιοκτήτες τους θα έπρεπε να τα κάνουν μεζονέτες για να πληρώσουν τους φόρους!

Ο Δρεττάκης έσπευσε στο Καστρί με δύο παραιτήσεις στην τσέπη. Την παραίτηση από υπουργός και την παραίτηση από βουλευτής. Ο Ανδρέας δεν τις απεδέχθη και μέρες ολόκληρες προσπαθούσε να τον μεταπείσει λέγοντάς του: «Μανόλη πρέπει να μείνεις» και στη συνέχεια του προσέφερε άλλο υπουργείο. Ο Δρεττάκης, όμως, ήταν ανένδοτος και έφυγε από το υπουργείο Οικονομικών με το κεφάλι ψηλά. Από το αξίωμα του βουλευτή παραιτήθηκε δύο χρόνια αργότερα, το 1984. Ολα αυτά τα χρόνια δεν μίλησε ποτέ για όσα υπέστη αυτές τις δύσκολες ημέρες του Ιουνίου του 1982. Δεν κατονόμασε τα συμφέροντα που τον πολέμησαν, ούτε και εξέφρασε την πικρία του για τους συντρόφους του που δεν τον στήριξαν. Σήκωσε μόνος του και με σεμνότητα τον σταυρό του μαρτυρίου.

Η μοίρα το ’φερε 26 χρόνια μετά, να φορολογήσει την ακίνητη περιουσία, δηλαδή τον πλούτο που διατηρούν οι έχοντες και οι κατέχοντες, ο κ. Γ. Αλογοσκούφης, υπουργός μιας όχι σοσιαλιστικής, αλλά φιλελεύθερης κυβέρνησης. Και το σημαντικό είναι ότι αυτή τη φορά, τα μεγάλα συμφέροντα δεν μπόρεσαν να τον υπονομεύσουν. Οι κύκλοι της Ιστορίας διατηρούν τη δύναμη και τη γοητεία του απρόσμενου.


Hμερομηνία : 19-04-2008
Copyright: http://www.kathimerini.gr