Ελευθεροτυπία (30 Νοεμβρίου 2002)
Η ύποπτη ταύτιση αντισιωνισμού και αντισημιτισμού
ΤΑΚΗΣ ΦΩΤΟΠΟΥΛΟΣ
Τους τελευταίους μήνες μια σειρά από γεγονότα έδειξαν ότι ο πόλεμος κατά της «τρομοκρατίας» που έχει εξαπολύσει η υπερεθνική ελίτ ―στην οποία, όπως είχα γράψει παλιότερα, παίζει κρίσιμο ρόλο λόγω της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής δύναμής της, η διεθνής Σιωνιστική ελίτ― επεκτείνεται και στη χώρα μας. Στην αρχή, ο πόλεμος αυτός υποτίθεται ότι αφορούσε μόνο την εξάρθρωση οργανώσεων όπως η 17Ν αλλά γρήγορα πήρε τη μορφή γενικότερης επίθεσης κατά της αντισυστημικής Αριστεράς, με στόχο την απαξίωση κάθε μορφής αντιβίας στην συστημική βία. Σήμερα, η επίθεση αυτή κλιμακώνεται για να στραφεί και εναντίον όσων καταγγέλλουν το Σιωνιστικό έγκλημα στην Παλαιστίνη και υποστηρίζουν το Παλαιστινιακό απελευθερωτικό κίνημα, το οποίο η υπερεθνική ελίτ, μετά τις 11/9, κατέταξε και αυτό στις «τρομοκρατικές» οργανώσεις. Έτσι, όπως καταγγέλθηκε επανειλημμένα στον κατεστημένο διεθνή Τύπο και ανέφερα και στο παρελθόν από τη στήλη, μια πελώρια εκστρατεία έχει εξαπολυθεί από το Σιωνιστικό τμήμα της υπερεθνικής ελίτ για τη συκοφαντική δυσφήμηση ως αντισημιτικής οποιασδήποτε φωνής εναντίον της φανερής προσπάθειας των Σιωνιστών να ολοκληρώσουν την εθνοκάθαρση. Μια εθνοκάθαρση, που άρχισε πολύ πιο πριν από την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους του Ισραήλ, αντίθετα με τις ιστορικές διαστρεβλώσεις της Σιωνιστικής προπαγάνδας ότι το κράτος αυτό δήθεν ιδρύθηκε για να στεγάσει τα θύματα της Ναζιστικής θηριωδίας. Η επίθεση αυτή έχει φθάσει μέχρι τη χρησιμοποίηση γκανγκστερικών μεθόδων ηλεκτρονικού πολέμου εναντίον κάθε επικριτού των Σιωνιστικών εγκλημάτων (θύμα του πόλεμου αυτού και ο υπογράφων) όπως πρόσφατα κατήγγειλαν δύο επιφανείς Εβραίοι, οι Τσόμσκι (Noam Chomsky) και Χέρμαν.[1] Στο κλίμα που δημιουργήθηκε δεν είναι περίεργο ότι Αμερικανικές Σιωνιστικές οργανώσεις απαιτούν από το εδώ προτεκτοράτο της υπερεθνικής ελίτ να φιμώσει ως «αντισημιτική» οποιαδήποτε φωνή καταγγελίας του ιστορικού εγκλήματος στην Παλαιστίνη.
Παράλληλα, το «Παρατηρητήριο του Ελσίνκι», έφτασε στο σημείο να εκδώσει και πολυσέλιδη Έκθεση για τον «αντισημιτισμό στην Ελλάδα»[2] όπου προχωρεί στη συκοφαντική δυσφήμηση και το φακέλωμα ως αντισημιτών πολιτών που ανήκουν σε ένα ευρύτατο πολιτικό και ιδεολογικό φάσμα, το οποίο περιλαμβάνει ακόμη και προοδευτικά μέλη της Ελληνοεβραϊκής κοινότητας όπως ο Ιακ. Καμπανέλλης επειδή τόλμησε να δηλώσει ότι «τα τραγούδια που γράψαμε για το Μαουτχάουζεν δεν έχουν σχέση με τους σημερινούς “χιτλερικούς” στο Ισραήλ»! Η αιτία βέβαια αυτής της επίθεσης είναι ότι, εκτός από τη ρεφορμιστική Αριστερά (ΣΥΝ, «Αυγή», «Εποχή» κ.λπ.) που παίζει το ρόλο των «ίσων αποστάσεων» ―δηλαδή της καταδίκης τόσο των «υπερβολών» των καταπιεστών όσο και των απελπισμένων πράξεων των καταπιεσμένων― που «τυχαίνει» να είναι και η άποψη των «προοδευτικών» τμημάτων της υπερεθνικής ελίτ, η υπόλοιπη Αριστερά τάχθηκε σαφώς υπέρ των καταπιεσμένων. Στην Έκθεση αυτή οι συντάκτες της, σε προφανή αδυναμία να ανατρέψουν την τεκμηρίωσή μου (την οποία διαστρεβλώνουν) καταφεύγουν στην γκεμπελική μέθοδο της κατασυκοφάντησης και γράφουν ανενδοίαστα: «Θα πρέπει να σημειωθεί εδώ ότι ο Τάκης Φωτόπουλος έχει μια ιστορία έκφρασης αντισημιτικών ιδεών υπό το πρόσχημα ακαδημαϊκής έρευνας». Φυσικά, η εκτόξευση της συκοφαντικής αυτής ύβρεως από εκεί που προέρχεται δεν έχει σημασία. Γίνεται όμως σημαντική όταν ληφθεί υπόψη ότι τη διανομή αυτής της άθλιας έκθεσης ανέλαβε η ίδια η πρεσβεία του Σιωνιστικού κράτους ―χωρίς βέβαια να διανοηθεί κανένας από την ΠΑΣΟΚική κυβέρνηση που υποτίθεται κυβερνά τον τόπο να καταγγείλει αυτήν την κατάφωρη επέμβαση στα εσωτερικά μας, σε συνέχεια μάλιστα της απαίτησης των Αμερικανών Σιωνιστών για το φίμωμα του Tύπου.
Πού στηρίζεται όμως η ύποπτη ταύτιση αντισιωνισμού και αντισημιτισμού; Αρχικά, θα πρέπει να τονιστεί ότι, αντίθετα με τον αντισημιτισμό που είναι ΠΑΝΤΟΤΕ ένα ρατσιστικό φαινόμενο εφόσον στρέφεται εναντίον ενός ολόκληρου λαού με βάση τα φυλετικά ή πολιτιστικά του χαρακτηριστικά, ο αντισιωνισμός ρητά στρέφεται εναντίον ενός συγκεκριμένου κοινωνικού συστήματος και των υποστηρικτών του: δηλαδή του συστήματος εποικισμού της Παλαιστίνης από τους Σιωνιστές και του συνακόλουθου ξεριζωμού των Παλαιστίνιων με στόχο την ίδρυση ενός «καθαρού» Εβραϊκού κράτους. Επομένως, ο Σιωνισμός, αντίθετα με τον σημιτισμό, αποτελεί ιδεολογική ΕΠΙΛΟΓΗ. Οι Εβραίοι άλλωστε σαν λαός δεν ήταν ποτέ όλοι Σιωνιστές και, μέχρι πριν την ίδρυση του Σιωνιστικού κράτους, στις περισσότερες Εβραϊκές κοινότητες οι Σιωνιστές ήταν η μειοψηφία. Έτσι, ο Σιωνισμός καταγγέλλεται όχι μόνο από τη ριζοσπαστική Εβραϊκή Αριστερά, με φωτεινά μυαλά όπως η Χάνα Άρεντ (Hannah Arendt) να τον χαρακτηρίζουν «σοβινιστικό ρατσισμό»,[3] αλλά ακόμη και από θρησκευτικά ορθόδοξα ρεύματα (π.χ. Neturei Karta). Ο αντισιωνισμός επομένως δεν έχει, κατ’ αρχήν, ρατσιστική βάση. Ιδιαίτερα μάλιστα όταν προέρχεται από τη ριζοσπαστική Αριστερά, είτε σοσιαλιστική είτε την αυτόνομη-δημοκρατική (όπου ανήκει και το πρόταγμα της Περιεκτικής Δημοκρατίας[4]), εφόσον κάθε διάκριση των ανθρώπων με βάση τη φυλή, το φύλο, την εθνότητα ή την πολιτιστική ταυτότητα έρχεται σε πλήρη αντίφαση με τα θεμελιακά ιδεώδη των παραδόσεων αυτών. Μόνο λοιπόν κατ’ εξαίρεση ο αντισιωνισμός μπορεί να κρύβει ρατσιστικές τάσεις, όταν δηλαδή προέρχεται από Χριστιανούς θρησκόληπτους ή σοβινιστές που δεν έχουν καμία σχέση με τη ριζοσπαστική Αριστερά. Παρ’ όλα τα αυτονόητα αυτά όμως, τα άθλια φερέφωνα της Σιωνιστικής προπαγάνδας που συνέταξαν την Έκθεση δεν δίστασαν να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι την ριζοσπαστική Αριστερά μαζί με θρησκόληπτους και εθνικιστές, με προφανή στόχο να πλήξουν την πρώτη.
[1] Edward S. Herman, “«Ani-semitism» As A Tool Of Israeli Ethnic Cleansing”, Znet, (25/11/2002).
[2] Π. Δημητράς κ.α., Αnti-semitism in Greece - a current picture: 2001-2002, (Nοέμβ. 2002).
[3] Βλ. Moshe Zimmermann, "Mother of post-Zionism", HA'ARETZ (20/10/2000).
[4] Bλ. Τ. Φωτόπουλος, Περιεκτική Δημοκρατία, (Καστανιώτης, 1999).
[5] Σίλβια Μπερλάτσκι, Μπαρούχ, "Ε" (29/11/2002).
