Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε αιχμάλωτοι μιας εποχής όπου οι λέξεις (και συνεπώς οι αντιστοίχως φερόμενες έννοιες) έχουν χάσει το νόημά τους
ή διάγουν σε καθεστώς σύγχυσης ή τη βγάζουν λάθρα, παρενδεδυμένες σε ένα περιβάλλον γκροτέσκ ζόφου.
Ομως με την επανάκαμψη του ΠΑΣΟΚ
αυτός ο κύκλος των χαμένων εννοιών φαίνεται ότι θα διευρυνθεί σε έναν ολοκληρωμένο ολοκληρωτισμό
μάλλον εύπεπτο για μια κοινή γνώμη που έχει από καιρό εκπαιδευθεί να καταναλώνει ευκολίες, τηλεοπτικό δηλητήριο, προπαγάνδα, διαφημίσεις και ευφημισμούς.
Αίφνης «οι αντιεξουσιαστές στην εξουσία», καθώς δήλωσε για τον εαυτόν του και τους συν αυτώ ο κ. Γεώργιος Α. Παπανδρέου! Και δεν ξεράθηκαν τα δέντρα απ' τα γέλια
ούτε κοκκίνισαν απ' την ντροπή τους οι πράσινες γραφίδες.
Σωρός οι ευφημισμοί -Υπουργείον Προστασίας του Πολίτη- σωρός οι ψευδωνυμίες, ακόμα και το ίδιο το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό (ποιος σοσιαλισμός;) Κίνημα (ποιο κίνημα;) μια ψευδωνυμία είναι πλέον.
Οπως ο «κοινωνικός φιλελευθερισμός» που επαγγέλλεται η κυρία Ντόρα Μπακογιάννη -μια ψευδωνυμία κι ένας ευφημισμός της αντιδραστικής ιδεολογίας. Ενα ακόμα παιγνίδι στο θολό τοπίο των χαμένων νοημάτων.
Πλην όμως οι ευφημισμοί δεν είναι αρκετοί. Πρέπει να συνοδεύονται από παράλληλους εξωραϊσμούς
των γεγονότων, της ιστορίας της ίδιας.
Ετσι αίφνης χθες ο κ. Γιώργος Α. Παπανδρέου φάνηκε να ιδιοποιείται
να σφετερίζεται
με τον πιο ανέφελο κι ανέμελον τρόπο την ιστορία της απελευθέρωσης των Αθηνών το 1944 από τη ναζιστική κατοχή, εξωραΐζοντας τον ρόλο του παππού του Γεωργίου Παπανδρέου με ανυπόκριτη θρασύτητα, θεία αφέλεια, και καθώς πρέπει αυθάδεια.
Ως άλλος Ηγεμών που «αποκαθιστά» (δηλαδή ψιμυθιώνει) την πατρώα κληρονομιά, εμφάνισε τον παππού του ούτε λίγο ούτε πολύ ως έναν άλλον Μανώλη Γλέζο ου μην και Λάκη Σάντα, που όχι μόνον κατέβασε τη σβάστικα απ' τον Ιερό Βράχο, αλλά την έτριψε και στη μούρη του Αδόλφου Χίτλερ αυτοπροσώπως.
Ο μακαρίτης Γεώργιος Παπανδρέου, ο δοτός πρωθυπουργός των Αγγλων του Σκόμπυ που αιματοκύλησαν την Αθήνα τον Δεκέμβρη του 1944, αυτός
ο ποπουλιστής β' εθνικής που δήλωνε σαν φασουλής γ' κατηγορίας ότι και «εις την λαοκρατίαν πιστεύομεν», την ίδια ώρα που οι Αγγλοι, κατά την ηρωική παράδοση Μοροζίνι, είχαν στήσει πολυβολεία ανάμεσα στα μάρμαρα της Ακρόπολης, κοπρίζοντας δώθε κείθε κι όπου έβρισκαν, αυτός
ο πολιτικός, που πολύ πριν να εμφανισθεί ως «γέρος της Δημοκρατίας» τη δεκαετία του '60, συνέβαλε όσον κι ο τελευταίος πράκτορας της SOE (Special Operation Executive) στον διχασμό και τη συνακόλουθη αλληλοσφαγή των Ελλήνων στη δεκαετία του '40, παρουσιάσθηκε
απ' τον εγγονό του, με την πιο επικίνδυνη ελαφρότητα, ως μια ακόμα λάιτ ιστορία χωρίς κανένα ειδικό βάρος, αφομοιώσιμη απ' όλους, απαλλαγμένη από κάθε τραγικό και πένθιμο στοιχείο. Κατά το ρεπούσειο πρότυπο, ο Γεώργιος ο Β' Παπανδρέου ο Γ' χρησιμοποιεί την ιστορία ιδιοτελώς, ιδεολογικώς υποταγμένη στο δικό του πολιτικό κι εξουσιαστικό ζητούμενο.
Οπως κάθε ανόητος διαπράττει κι αυτός μιαν Υβριν -όσο μεταμοντερνικά διατυπωμένη και να 'ναι, με όσην άνεση και καλοκάγαθο ύφος να έχει εκτοξευθεί, δεν παύει να 'ναι Υβρις
δεν παύει -εξ όνυχος τον λέοντα- να φανερώνει τον ηγεμονικό-κληρονομικό τρόπο με τον οποίον ο κ. Γ. Παπανδρέου αντιλαμβάνεται την πολιτική και την ιστορία.
Σόι πάει το βασίλειο.
Το ακόμα όμως πιο δυσάρεστο σε αυτήν την υπόθεση είναι ότι ο κ. Παπανδρέου έχει στο πλευρό της αντίληψής του για τα πράγματα μέγα πλήθος των πολιτών. Για τους οποίους μάλιστα ενστάσεις όπως αυτές που διαβάζετε τώρα φαντάζουν σαν απολιθώματα κολλημένων μυαλών. Για αυτούς τους πολίτες η γνώση της ιστορίας και τα εξ αυτής συμπεράσματα φαντάζουν πράγματα δυσάρεστα κι άχρηστα. Θέλουν οι άνθρωποι να «κοιτάζουν μπροστά» χωρίς τα φορτία του παρελθόντος - όσο μωρό κι αν είναι αυτό, δεν παύει να 'ναι μια ακόμα δημοφιλής αμερικανιά.
Η στάση αυτή είναι πιο επικίνδυνη από το έργο του παραχαράκτη. Οχι μόνον διότι εθελοτυφλεί, όχι μόνον διότι αρέσκεται στην αυταπάτη, αλλά διότι με την ίδια προθυμία που υποστηρίζει τώρα τον έναν δημαγωγό, θα υποστηρίξει αύριο, αφού πρώτα απογοητευθεί, έναν άλλον...
Κι έτσι πάλι «σόι θα πάει το βασίλειο» της δημοκρατίας μας...
